بعضی از افراد عيب و ايرادى را كه در اعمال و رفتار خودشان وجود دارد، نمى بينند و به حساب نمى آورند، اما همينكه آن عيب را، در شخص ديگرى ببينند، زبان به عيب جويى و انتقاد باز مى كنند، و همه جا و پيش همه كس، از عيب آن شخص سخن مى گويند.
خداوند در قرآن می فرماید:«...وَ لا تَلْمِزُوا أَنْفُسَكُمْ؛ به يكديگر طعن مزنيد و عيب جويى نکنید».11حجرات
مؤمن نبايد در پى يافتن كمبودها و عيب هاى اخلاقى مردم باشد و آنها را در محافل بازگوکند.
يافتن عيب افراد و پخش آنها، آنان را از چشم ديگران مى اندازد و روح اعتماد و محبت را از جامعه مىگيرد.
از طرف ديگر انسانى كه در خلوت گناهی انجام داده، تا آن گناه مخفىه احساس شرم داره ولى اگر گناهش آشكار بشه، شرمش مى ريزه و به گناه جرأت پيدا مى كنه و با افشاى گناه، قبحش هم در جامعه از بين مىره.
امام علی عليه السلام در نهج البلاغه مى فرمايد:«اَکبَرُ العَيبِ اَن تَعيبَ ما فيک مِثلُهُ»اين خود، بزرگترين عيب است كه تو، عيبى را در مردم ببينى و آن را زشت و ناپسند بشمارى و زبان به انتقادش بگشايى، در حاليكه خودت نيز، شبيه همان عيب را داشته باشى، ولى به آن توجه نكنى. حکمت 345
@besooyenour