دوست دارم فکر کنم همه ما ظرفیم. ظرف‌هایی که ساعت خاصی در روز، روزهای خاصی در ماه، ماه‌های خاصی در سال زیر باران میگذراندشان تا آب نیسان جمع کنند. هر ظرفی به اندازه ظرفیتش. اما هیچ‌کداممان دقیقا از ظرفیتمان خبر نداریم‌. بعد از باران نمی‌دانیم به اندازه کافی پر شده‌ایم یا نه. تازه بعد از اتمام مراسم می‌نشینیم به فکر کردن درباره دعاهایمان. "درست بود آن درخواست را داشتم؟" یا "کاش آن درخواست دیگر را به یاد می‌آوردم!" و "ان‌شاءالله که دعاهایی که به ذهنمان نرسیده اما نیازمان بوده را هم خدا مستجاب کند". برای همین از همه درخواست دارم که هم برای ظرفم دعا کنند و هم برای پر شدنش. از شما میخواهم برای ظرف‌های این امت، از ایران تا آمریکا، از کشمیر تا چین، دعا کنید. و برای فلسطین و برای سودان و برای کنگو و همه مظلومین. من فکر می‌کنم اگر برای ظرف‌ها دعا کنیم فرج نزدیک خواهد شد.