درباره کاندیداهایی که می شناسم-۱ عبدالحسین روح الامینی دکتر عبدالحسین روح الامینی را سال هاست -نمی دانم چند سال- که می شناسم. اگر بنا باشد او را فقط به یک صفت توصیف کنم آن ‘آزادگی’ است. روح الامینی هرگز آدم کسی نشد و من به یاد نمی آورم هیچ زمانی با چیزی موافقت یا مخالفت کرده باشد صرفا به این دلیل که فلان آقا خوشش یا بدش می آید. همیشه در مسائل غامض دیدگاه خود را داشته و اغلب هم درست تشخیص داده است. اگر او در همه زندگی اش فقط یک تشخیص داده باشد، و آن اینکه تصمیم گرفت در سال ۸۸ خون فرزند نوجوانش را فدیه انقلاب اسلامی کند و به دشمنان اسلام را که دسته دسته صف کشیده و به او طمع کرده بودند، ناامید نماید، همین یکی، برای اینکه بدانیم با چه جوانمردی روبرو هستیم کافی است. روح الامینی امتحانش را پس داده و نیازی به تایید این و آن ندارد. همان آزادگی باعث شده همیشه صاف و سرخوش باشد. گمان نمی کنم کسی هرگز روح الامینی را افسرده و مایوس دیده باشد. از مخزنی لایزال روحیه می گیرد و همواره بانشاط و استوار است. در مجلس هم صمیمی، صریح الهجه و همیشه صریح بود. باج نداد و باج نخواست. در حوزه تخصصی اش یعنی پزشکی نیز همواره پیگیر بود تا شاید بتواند بحران دارو را چاره ای بکند. فکر می کنم او برای هر موکلی که به دنبال وکیلی نیکو برای تمشیت امور در مجلس است، گزینه ای بسیار شایسته است. مهدی محمدی @mohammadi61