#زلفـــا | #پارت_اول #میم_اصانلو | @biseda313 قد و قامـت فصل سـرد، یک سر و گردن از فصول گـرم برتری دارد؛ آخر عقربــه های ساعت هم قندیل بسته اند و زمان قصد گـذر ندارد. نمی دانم چقدر باید روی این صندلـی زوار در رفته در انتهـای خیابان ولیعصر لم بدهم تا بالاخره عابر مورد علاقـه ام با آن بارانی بلند و نامعمولش ظاهر شود؛ گاهی شرلوک هلمـز صدایش می زنم. نگاهی به خط عابر پیاده انداختم، عجلـه ی مردم برای رسیدن به مقصـد مدنظرشان ستودنیست. دماغ های کوچکشان زیر شالگردن، مانند جوشی ترکیده بنظرم آمد. شاید هر کدامشان یک شرلوک هلمز داشتند که از جانـشان سیر شده و دل به این هوای یخ زده سپردند منتها؛ میـان این همه آدم، تنها کسی که طبخ شیرینی زنجـبیل را برای عزیزش تدارک دیده، من بودم. بدنه کیفم را نوازش کردم، شیرینـی های داغ درونش، دلـم را گرم می کرد و انتظار را سهـل... ضربـه ای به کلاه بافتنـی ام، شانه هایم را دچار لرزشـی خفیف کرد. سیگار وینستـون اولین چیزی بود که دیدم. یک در میان دود و نفس های مردانـه، صحنـه عجیبی راه انداخته بود. خواستم معتـرض شوم که آقای به اصطلاح محترم حواسـتان کجاست اما ایستادن مصمـم و با تشدیـد او بر روی دو پا، منصرفم کرد. مردی با چهره استخوانـی و لبان ترک خورده که با آن بارانی مشکی شباهتـی بی نقص به بابا لنگ دراز داشت! -این صندلی برای یک نفر هم جان ندارد... چه برسد به دو نفر! شک دارم منتظـر کسی باشید! اظهار نظـر عجیبش مصادف شد با بند آمـدن زبانم -ب... بله؟! اعتماد به نفـس کاذبش، کفر در آور اما مسحـور کننده بود. یک لحظه به خودم آمدم و با شتاب به اطراف نگاه کردم؛ مبادا سام عزیزم، من را با این غریبه ببیند و رگ غیرتش دچار سـو تفاهم شود. آب دهانم را قـورت دادم تا جسـارت یک سوال را پیدا کنم: شما کی هستید؟ منتها او پیشـدستی کرد؛ بی توجه به من، نگاهـی به اطرافش انداخت. عینک چند ضلعــیش را از چشم درآورد و ها کرد -مسافت زیادی رو طی کردم. چند کیلومتر آن طرف تر باران نم نم می زد، شیشه عینکـم پر از قطرات آب شده بود، نمی تونستم خوب ببینمت! خبری برایت دارم! به لحـن صحبتش که حکایـت از صمیمیت داشت، آلرژی گرفتم و هر لحظه خطوط ابروهایم در حال نزدیک شدن به پیشانی بود که عینکش را به چشم زد و از نفـوذ چشم هایـش، گره ی ابروهایـم باز شد و چشمانـم به زمین خیره... ادامه داد: -چه زیبایی شگرفـی! افسوس که مامورم به بانوی زیبایـی چون شما، خبر ناگـواری بدم. سام اینطور خواسته! اون گفت طبیعـت شما دو نفر آب و آتـشِ و بهتر هست تا خاکستـر نشدید، هرکسی راه خودش رو برود! مردمک چشم هایم میان آسـمان و زمین چرخید. این تـازه وارد از راه نرسیده چه گفت؟ گفت آب و آتـش؟ خواستم از جایـم بلند شوم و یقه ی بارانی این مردتیکه یالغـوز را که انگار به تقلیـد از سام پوشیده، بگیرم و سرجایش بنشانم اما تعادلـم بر هم خورد و آنقدر محکم سرجایم افتادم که صندلی بیچاره به جیر جیر افتاد. با اضطراب موهای مجعـدم را به زیر کلاه راندم و انگشتـان ترک خورده ام را درون جیب ژاکت فرو کردم تا لااقل لرزش دستانم به چشم نیاید. سوالی که در ذهنم نقش بسته بود را با صدایـی لرزان و لحن عصبـی پرسیدم: -شما کی هستید آقا؟ -یک دوست! دوست سام... هرچند دیگه نمی خوام باشم! شما من رو نمی شناسیـد یا شاید هیچ وقت نخواستید بشناسید! -ظاهرتون شبیه به وکیـل مدافع هاست اما سام به وکیـل نیاز نداره! اصلا خودش کجاست؟ لبخند کجی بر چهره سـردش نقش بست، سیگار به زیر پایش هدایـت شد و شانه های بی تفـاوتش به سمت بالا حرکت کرد. گفت: -سام معتقـد بود حرف زدن راجـع به جدایـی ها، حرمـت می شکنه. لابد برای شما ارزش زیادی... نگذاشتم جمله اش به پایان برسد، با لبه ی چتـرم، او را پس زدم و درحالی که سرگیجـه داشتم به راه افتادم. چند قدم بیشتر برنداشتم که چهره تـار چند فرشته با بال های مشـکی را بالای سرم دیدم -خانـم؟... طوریتون که نشد؟ -خانـم محترم خوبید؟ زنگ بزنید به اورژانـس!