وقتی اعتماد و از یه نفر میگیری خودت هم شاید ندونی چه بلایی به سرش اوردی اما اون میشکنه و باید خیلی قوی باشه تا بتونه تکه های شکسته شو جمع کنه و دوباره رو پا وایسه،ظرفیت همه ی آدما شبیه بهم نیست شاید جای یه تَرَک اونقدری بمونه که نشه بهم بندش زد،کی از درونِ هم باخبره هیچکس! اینو با تموم وجودم احساس کردم و همیشه تلاشم بر این بوده نزارم اعتماد کسی رو ازش بگیرم.وقتیکه اعتماد از کسی گرفته میشه درواقع امید،باور و احساس رو از اون آدم میگیری و این بزرگترین ظلمیه که ما آدما بخوایم دوباره در حق هم بکار ببریم...