💠عمده‌ترینِ آداب نیایش، شناختن پروردگاری است که دعاکننده می‌خواهد به او متوجه شود و این معرفت ریشه ی عموم نیکی‌ها و اصلاحات است. وقتی اسامی پروردگار را از قبیل رحمان و رحیم و یا مثلا سمیع و بصیر و منعم و غفور می بریم، اولا توجه پیدا می کنیم که پروردگاری مهربان و شنوا و بینا و آمرزنده داریم، در نتیجه امیدوار به رحمت و آمرزشش می شویم و تاثیر امید در حیات و نشاط در کار و تحمل سختی‌ها، محتاج به بحث نیست. این معنی که او افعال و اقوال ما را می بیند و می شنود، خود باعث می شود که گوینده به انجام کار خیر و پرهیز از گفتار و کردار زشت و شر تشویق گردد. طبق دستور «تخلّقوا باخلاق الله» (به اخلاق خدا خو بگیرید) دعا کننده سعی می کند صفات خدایی را در خود ایجاد و تقویت نماید و کوشش می کند که او نیز با همه مهربان و باگذشت باشد.💠 📚محمدتقی مزینانی - نیایش ص 23 -------- #متن ╔═══❖•°🌱 °•❖═══╗ 🤲 @bonyadedua ╚═══❖•°🌱 °•❖═══╝