ما، در هیاهوی مقایسه‌های بی‌پایان، ارزش یگانگی خویش را از یاد برده‌ایم. هر کدام از ما چون دانه‌ای است که تنها در خاک مخصوص خود می‌روید و شکوفا می‌شود. اما ما، به جای کاشتن خویش در زمین واقعی‌مان، می‌کوشیم در زمینی، دیگران را تقلید کنیم، جایی که ریشه‌های ما هیچ‌گاه به عمق نمی‌رسد. راز زندگی در پذیرش این است که هیچ کس، هیچ‌گاه، نمی‌تواند نسخه‌ای بهتر از ما باشد، همان‌گونه که ما نمی‌توانیم نسخه‌ای از دیگری باشیم. به جای تقلید، بذر یگانگی‌مان را در زمین خویش بکاریم و جهان را با شکوفایی خاص خودمان غنی‌تر کنیم. ✍ سیامک معظمی گودرزی @Borujerd_nk