🔻نیم ملیون دلار شاید حتی برای کشور تحت تحریم و مشکل داری مانند ایران رقم بالایی نباشد، اما بورسیه دادن در دانشگاه‌های جهان دو پارامتر مهم دارد: ١. بهترین دانشجویان جهان در یک فرآیند به شدت رقابتی انتخاب می شوند. ٢. امید برای ماندن و خدمت به جامعه برای دانشجوی انتخاب شده از کشورهای توسعه نیافته در کشور میزبان بالاست. 🔸اینجا احتمالا هیچ کدام از این پارامترها وجود ندارد. نه دانشجویان افغانستانی در یک فرآیند رقابتی با دیگر دانشجویان جهان انتخاب می شوند و نه امیدی به ماندن آنها و خدمت به جامعه ایران، به علت مشکلات اقتصادی و اجتماعی عدیده در ایران وجود دارد. 🔹اینجا باید پرسید به جز نمایش یک ژست انسان دوستانه، این بورسیه ها چه منفعتی برای جامعه ایران دارد و اصولا چه کار تحقیقاتی ای انجام شده تا بدانیم چند درصد این دانشجویان بعد از اتمام تحصیل در ایران می مانند و خدمت می کنند؟