فاطمیه، نوری در دل تاریکی! این روزها که بحث زن، زندگی و آزادی مطرح است جا دارد یادی شود از بانوی دو عالم زهرای مرضیه س، مدعیان زن، زندگی، آزادی، از زن فقط؛ مسائل جنسی را فهمیده اند و تصور کردند، همه ی هنر زن در خود نمایی و آزادی های جنسی است. مثل کسی که تصور کند صرف میل جنسی داشتن، برای مرد بودن کافی است و شخص می تواند به محض داشتن میل جنسی، ازدواج کند و زندگی موفقی داشته باشد‌؛ و حال آنکه برای موفقیت در زندگی، هزار شرط دیگر، مانند مدیریت اقتصادی، بلوغ اجتماعی و اخلاقی هم لازم است. حال مقایسه کنید این وضعیت رقت بار را با فضائل بی انتهای بانوی خوبیها زهرای اطهر. او برای پدرش، مادر است(ام ابیها) برای همسرش بهترین کمک کار برای اطاعت خداست(نعم العون علی طاعة الله)، برای فرزندان، بهترین مربی است؛ او فرزندانی مانند امام حسن و امام حسین علیهما السلام، زینب کبری و ام کلثوم تربیت کرده است، صدیقه طاهره، برای همسایه اش، بهترین هم جوار است که از عمق وجود معتقد است:الجار ثم الدار. و برای امت پدرش، بهترین شفیعه که خود فرمود: روز قیامت که محشور شوم، گناهکاران امت پدرم را شفاعت خواهم کرد. زهرا (س) ، بهترین هادی سیاسی است که خطبه هایش، گواه این ادعایند. او، آگاهترین زنان به قرآن و معارف اسلامی است. مادر سادات، تمام وجود مولی علی ع است که بعد از جدایی از دختر پیامبر، دیگر دنیا را دوست ندارد و پناهی هم ندارد و می گوید: بمن العزا یا بنت محمد(ای دختر پیامبر؛ با چه کسی خود را تسکین دهم ) و علی که خدای صبر است، صبرش، تمام شد و به محضر پیامبر عظیم الشان عرضه داشت: قل یا رسول الله عن صفیتک صبری. آری! ای مادر همه فضائل، این روزها، جامعه دینی ما، سخت به تو محتاج است، آن شکوه، آن حیا، آن ایمان، آن لطف و صفا، آن همه خوبی! ای الگوی هر زن و مرد ما؛ کاش می دیدی که مدعیان کرامت زن، زن را تا چه حد تنزل دادند و او را به اندازه ی یک "صید" برای نگاه های آلوده و هرزه، تنزل داده اند و حال آنکه ما "سیده نساء" را، شفیعه ی محشر می دانیم. و بلکه "بهانهٔ" خلقت می دانیم. آری؛ ما فاطمیه را نوری در دل تاریکی می بینیم. محمدعلی خسروی، استاد حوزه علمیه یزد