🌿کو نی زن میخانه بگو جان به لب آور کو نی زن میخانه بگو جان به لب آور تا با تبو لب بر لب جانانه بمیرم آن سلسه ی زلف که زنار دلم بود درگردنم آویز که دیوانه بمیرم این دیر مغان ته چک ایران قدیم است این جاست که من بی چک و بی چانه بمیرم در زندگی افسانه شدم در همه آفاق بگذار که در مرگ هم افسانه بمیرم در گوشه ی کاشانه بسی سوختم اما آن شمع نبودم که به کاشانه بمیرم سرباز جهادم من واز جبهه ی احرار انصاف کجا رفته که در خانه بمیرم ✅ کانال استاد شهریار 🆔 @ChShahriar