🔴 داستان زیبا 👇👇 کارد به استخوانش رسیده بود. وضعیت رقّت بار و غیر قابل تحملی داشت. روزى از روى شکایت و فشار روحى کنار ضریح مطهّر حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام آمد و عرضه داشت: «شما این لوسترهاى قیمتى و قندیل‌هاى بى بدیل را به چه سبب در حرم خود گذارده‌اید در حالى که من براى اداره امور زندگیم در تنگناى شدیدى هستم؟!» شب امیرالمؤمنین علیه السلام را در خواب مى بیند که آن حضرت به او مى فرماید : «اگر مى خواهى در نجف مجاور من باشى اینجا همین نان و ماست و فیجیل و فرش طلبگى است و اگر زندگى مادّى قابل توجّهى می خواهى باید در هندوستان به شهر حیدرآباد و خانه فلان کس مراجعه کنى‌؛ چون حلقه به در زدى و صاحب خانه در را باز کرد به او بگو: «به آسمان رود و کار آفتاب کند.»  پس از این خواب ، دوباره به حرم مطهّر مشرف مى شود و عرضه مى دارد : «زندگى من اینجا پریشان و نابسامان است شما مرا به هندوستان حواله مى دهید!!»  بار دیگر حضرت را خواب مى بیند که مى فرماید : «سخن همان است که گفتم ، اگر در جوار ما با این اوضاع مى توانى استقامت ورزى اقامت کن ، اگر نمى توانى باید به هندوستان به همان شهر بروى و خانه فلان راجه را سراغ بگیرى و به او بگویى: «به آسمان رود و کار آفتاب کند.» صبح، کتاب ها و لوازم مختصرى که داشته به فروش مى رساند و اهل خیر هم با او مساعدت مى کنند تا خود را به حیدرآباد هندوستان می‌رساند. وقتى به در خانه آن راجه مى رسد در مى زند. هنگامی که در باز مى‌شود مى بیند که شخصى از پله هاى عمارت پایین می‌آید. طلبه وقتى با او روبرو مى شود مى گوید: «به آسمان رود و کار آفتاب کند»  فوراً راجه پیش خدمت هایش را صدا مى زند و مى گوید : «این طلبه را به داخل عمارت راهنمایى کنید و پس از پذیرایى و رفع خستگى، وى را به حمام ببرید و او را با لباس هاى فاخر و گران قیمت بپوشانید.»  همه چیز به صورتى نیکو انجام مى گیرد و طلبه در آن عمارت عالى تا فردا عصر پذیرایى مى شود . فردا دید محترمین شهر از طبقات مختلف از اعیان و تجار و علما وارد شدند و هر کدام در آن سالن پر زینت در جاى مخصوص به خود قرار گرفتند. از شخصى که کنار دستش بود ، پرسید : «چه خبر است ؟» گفت : «مجلس جشن عقد دختر صاحب خانه است.» پیش خود گفت : «وقتى به این خانواده وارد شدم که وسایل عیش براى آنان آماده است.» هنگامى که مجلس آراسته شد ، راجه به سالن واردشد. همه به احترامش از جاى برخاستند و او نیز پس از احترام به مهمانان در جاى ویژه خود نشست .  آنگاه رو به اهل مجلس کرد و گفت : «آقایان من نصف ثروت خود را که بالغ بر فلان مبلغ مى شود از نقد و مِلک و منزل و باغات و اغنام و اثاثیه به این طلبه که تازه از نجف اشرف بر من وارد شده بخشیدم و همه مى دانید که اولاد من منحصر به دو دختر است. یکى از آنها را هم که از دیگرى زیباتر است براى او عقد مى بندم و شما اى عالمان دین ، هم اکنون صیغه عقد را جارى کنید.» چون صیغه جارى شد، طلبه که دهانش از شدت تعجب بسته شده بود و در دریایى از شگفتى و حیرت فرو رفته بود ، پرسید : «ماجرا چیست؟» راجه گفت : «من چند سال قبل قصد کردم در مدح امیرالمؤمنین علیه السلام شعرى بگویم. یک مصراع گفتم و نتوانستم مصراع دیگر را بگویم. به شعراى فارسى زبان هندوستان مراجعه کردم ، مصراع گفته شده آنها چندان مطلوب نبود. به شعراى ایران مراجعه کردم ، مصراع آنان هم چندان چنگى به دل نمى زد. پیش خود گفتم حتماً شعر من منظور نظر کیمیا اثر امیرالمؤمنین علیه السلام قرار نگرفته است ، لذا با خود نذر کردم اگر کسى پیدا شود و مصراع دوم این شعر را به صورتى مطلوب بگوید ، نصف دارایى ام را به او ببخشم و دختر زیباتر خود را به عقد او در آورم تا اینکه شما آمدید و مصراع دوم را گفتید. دیدم از هر جهت این مصراع شما درست و کامل و تمام و با مصراع من هماهنگ است.»  طلبه گفت : «مصراع اول چه بود ؟» راجه گفت : من گفته بودم: «به ذرّه گر نظر لطف بوتراب کند»  طلبه گفت: «مصراع دوم از من نیست ، بلکه لطف خود امیرالمؤمنین علیه السلام است.» راجه سجده شکر کرد و خواند: «به ذرّه گر نظر لطف بوتراب کند به آسمان رود و کار آفتاب کند» برگرفته از کتاب «عبرت آموز» تالیف استاد شیخ حسین انصاریان 🌹از اعماق وجودم، نظر لطف سَيِّدُ اَلْوَصِيِّينَ وَ قَائِدُ اَلْغُرِّ اَلْمُحَجَّلِينَ وَ قِبْلَةُ اَلْعَارِفِينَ وَ يَعْسُوبُ اَلدِّينِ وَ نُورُ اَلْمُؤْمِنِينَ وَ وَارِثُ عِلْمِ اَلنَّبِيِّينَ عَلیُّ بنُ ابی طالب صلوات الله علیه را برای شما خواستارم.🌹 الحمدالله الذی جعلنا من المتمسکین بولایة امیرالمؤمنین و الائمة المعصومین علیهم‌السلام ١٨/۵/١٣٩٩ برابر با ١٨ ذی الحجه ١۴۴١ ارادتمند شما محمدعلی حبیب اللهیان