یک مطلب چالشی ؛؛؛؛🤔 آیا بدها می‌دانند که بد هستند ؟؟ آیا اصولاً از لحاظ فلسفی، بدی، حقیقتی ذاتی دارد یا حالتی حصولی است یا حتی قراردادی است؟؟ نمی‌خواهم وارد بحث فلسفی این موضوع بشوم، شاید به این دلیل که از نقصان اطلاعات موجود در ذهنم یا عدم قدرت استدلالم ترس دارم (لطفاً در این زمینه مرا در پی‌وی راهنمایی کنید 😊) اما از لحاظ شناختی شاید بهتر بتوانم راجع به این موضوع صحبت کنم اصولاً ما انسان‌ها سوگیری‌های شناختی مختلفی داریم این سوگیری‌ها در واقع یک سازوکار اقتصادی برای ذهن ما هستند و به ما در پردازش سریع و راحت‌تر اطلاعات کمک میکنند اما این راه‌های میان‌بر ذهنی خطاهای بسیاری هم ایجاد می‌کنند تا جایی که به آنها خطاهای شناختی هم می‌گویند! مثلاً ما با دیدن چهره فردی که به مردم شهری یا کشوری خاص شباهت دارد به سرعت درباره او قضاوت می‌کنیم بدون آنکه اطلاعات خاصی راجع به او داشته باشیم اینجاست که تفکرات قالبی، کلیشه‌ها و تعصبات قومی شکل می‌گیرند که بحث گسترده‌ای است برگردیم به موضوع خودمان آیا کسی که بد است می‌داند که بد است ؟! بحث اینجاست که کسی که از دید ما بد است، اتفاقا از دید خودش خوب است. حتی کسی که دزدی میکند، فحش میدهد یا کسی را به قتل می‌رساند در نهایت اشتباه خود را معلول شرایط می‌داند. در واقع در این مرحله با دانستن اینکه کار خطایی انجام میدهد باز نمی‌گوید چون آدم بدی هستم این کار‌ها را میکنم بلکه مثلاً میگوید شرایط زندگی مرا مجبور به این کار میکند! البته کسانی که اعتقادات مذهبی قوی‌تری دارند، در هنگام توبه کردن در درگاه الهی ابراز پشیمانی کرده و خود را مقصر می‌دانند ولی باز ممکن است دلیل گناه را نادانی یا سهل‌انگاری بدانند، نه عمد و اختیار به نظرم این موضوع جای بحث و گفتگوی زیادی دارد خوشحال میشوم نظرات ارزشمند شما عزیزان را هم در این زمینه بشنوم آی‌دی ارتباطی: @sbb4962 باتشکر ✍ بهادران -------------------------------- علوم و سواد شناختی 🔰 https://eitaa.com/cognitiveScience