یک انسان بخشی از کلی است که ما آن را کائنات می‌نامیم، بخشی محدود به زمان و فضا. انسان خود را در قالب افکار و احساساتش به عنوان موجودی مجزا از دیگران تجربه می‌کند، دچار نوعی خطای بینشی ناشی از آگاهیِ محدود خود است. این توهم نوعی زندان برای ماست، ما را به امیال شخصی‌مان محدود ساخته و سبب می‌شود تنها به افراد محدودی از نزدیکان‌مان محبت کنیم. وظیفه ما باید رهاسازی خویش از این زندان باشد، از طریق گسترش دایره‌ی شفقت‌مان به حدی که تمام مخلوقات زنده و کل طبیعت را در زیبایی‌اش دربرگیرد. #آلبرت_انیشتین | | http://eitaa.com/cognizable_wan