سلام و احترام. اول کلامم رو از جمله آخرتون شروع کنیم😊 اصولا نه تنها رنج را توجیه نمی کنیم؛ بلکه ابتدایی ترین نقطه رشد انسان، پذیرفتن این مطلب است که ساخت و بافت زندگی در دنیا ، با رنج آمیخته است. لقد خلقنا الانسان فی کبد👌👌 و دقیقا از همون لحظه ای که ما اصل وجود رنج را پدیرفتیم؛ آرام می شویم و در مسیر رشد قرار می گیریم.😍 به تعبیر استاد صفایی، رنج ها و عمق سختی ها و ألم ها ملاک نیستند؛ بلکه نحوه موضع گیری ما دربرابر این سختی و رنج است که ما را یا به رشد می رساند؛ یا به سقوط و بن بست و پوچی و.. می کشاند. اون فاکتورهای درونی که اشاره فرمودید، یکیش سعه صدر و ظرفیت بالا هست که با تلاش در خودسازی و تصفیه درون حاصل میشه👌