در امتداد انقلاب
(ص) و از منظر ‏‏پیامبر (ص) و سیاست ‏ ‏‏از منظر امام خمینی ‏ ‏‏● حسین صالحی مالستانی ‏ ‏‏چکیده‏‏ ‏ ‏‏پیامبر و رسالت سیاسی وی، از مسائل روز و مطرح در میان روشنفکران و متدینین معاصر و از پروسه های بنیادین و کارآمد دین پژوهی، در عصر کنونی است. در این رابطه دو نظریه کاملا متفاوت مطرح گردیده است؛ طیفی از روشنفکران با تأثیر پذیری از  سکولاریسم مسیحیت، بر طبل جدایی دین از سیاست کوبیده و بر این مبنا وظیفه پیامبر را صرفا اخروی پنداشته اند. در برابر این دیدگاه خیلی از متدینان با تکیه بر متون ، تاریخ و دلایل عقلی، رابطه تنگاتنگ میان قائل گردیده و بر وظایف سیاسی و حکومتی پیامبر، تأکید ورزیده اند. ‏ ‏‏امام خمینی (ره) درزمره طیف دوم قرار می گیرد؛ وی نسبت به پیوند بین دین و سیاست به بالاترین شکل آن؛ رابطه این همانی قائل گردیده و وظیفه اصلی پیامبران را بر پایی حکومت - که آشکارترین پدیده سیاسی است- قلمداد نموده است. امام، سیاست را شغل و حق انبیا تلقی کرده و بر تداوم آن برای پیامبر خاتم و مسئله غدیر و انتقال این رسالت سیاسی- اجتماعی برای امامان معصوم (ع) تا فقیه تأکید ورزیده است. وی جدایی دین و سیاست را از استعماری می داند. ایشان به عنوان تئوری پرداز حکومت دینی، شواهد و ادله متعددی برای شأن سیاسی و اولیای الهی ارائه می نماید. ‏ ‏‏در بینش توحیدی ، با الهام از مکتب اهلبیت عصمت و طهارت (ع)، سیاست گذار علی الاطلاق، در نظام هستی، خداوند متعال است. اما به لحاظ آن که جهان هستی، مدیریت شده بر اساس اسباب و مسببات است، خداوند متعال پیامبران را مأمور هدایت همه جانبه انسان نموده است و در همین راستا، آنان موظف به اداره سیاسی مردم گردیده اند. و پیامبر خاتم (ص)، خود در مدینه مبادرت به حل مسائل سیاسی جامعه و تشکیل حکومت نمود و سیاست داخلی و بین الملی مفصل داشت. از نظر امام، در اسلام قانون الهی حاکم است و همه تابع قانون هستند. دخالت در سیاست از اهداف میانی پیامبر و در راستای هدف عالی وی که معرفت حق تعالی است مورد ارزیابی قرار می گیرد. و انسان ها هیچگاه از وجود سیاست گذار عادل با مبنای الهی، بی نیاز نیستند.‏ @daremtedadeenghelab
196 مشاهده