ﺷﺨﺼﯽ ﭘﻠﻮﯼ ﻏﺬﺍﯾﺶ ﺭﺍ ﺧﺎﻟﯽ میخورد ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﻣﺮﻏﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ کنار برای ﺁﺧﺮ کاﺭ می گفت می خواهم ﺧﻮﺷﻤﺰﮔﯽ‌ ﺍﺵ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺯﯾﺮ ﺯﺑﺎﻧﻢ اما ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﻠﻮ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﺳﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ، ﻭ ﻣﺮﻍ ﻏﺬﺍ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﺑﺸﻘﺎﺑﺶ! ﻧﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺁﻥ ﭘﻠﻮ ﻟﺬﺕ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ، ﻧﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﯿﻠﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﻣﺮﻏﺶ..! ﺯﻧﺪﮔﯽ های ما ﻫﻢ همینطور ﺍﺳﺖ ﮔﺎﻫﯽ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﻧﺎﺟﻮﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺑﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﯾﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻌﺪ! ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ ﮐﻤﺘﺮ ﻣﯽ شوﺩ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺭﺍ ﺑﻠﺪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻫﻤﻪ‌ﯼ ﺧﻮﺷﯽ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺣﻮﺍﻟﻪ می کنیم ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺩﺍﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍین که ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﻪ گرم کرﺩﻥ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ مشکلات ﺍﺳﺖ. یک ﺭﻭﺯﯼ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺁﯾﯿﻢ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﯾﮏ‌ ﻋﻤﺮ ﺩﺭﺣﺎﻝ ﺧﻮﺭﺩﻥ پلو ﺧﺎﻟﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﺩﺳﺖ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﺑﺸﻘﺎﺏ . دلتون خوش ان شاالله ‌‌