فاطمیه هر سال، اشعار و ابیاتی را می‌‌شنویم یا بر کتیبه‌ها می‌بینیم که در یک فرآیند مردمی خاصی سر زبان‌ها افتاده‌اند و تبدیل به زمزمه‌های عمومیِ همه‌گیر شده‌اند.این همه‌گیری و زبان به زبان چرخیدن این اشعار، عمدتا در بستر هیئت صورت گرفته است.
در این فرسته،چند بیت از این اشعار آشنا و خاطره انگیز فاطمی،را با نام شاعر آنها مرور میکنیم.
۱-مرحوم سید رضا موید که مهرامسال به رحمت خدا رفت، یک غزل دارد با مطلع "اشکی بوَد مرا که به دنیا نمی‌دهم "که این دو بیت اش معروف شد:
سرمایه محبت زهراست دین من
من دین خویش را به دو دنیا نمی‌دهم
گر مهر و ماه را به دو دستم نهد قضا
یک ذره از محبت زهرا نمی‌دهم
۲-استاد غلامرضا سازگار که هنوز خاطرات مداحی او در دوران کودکی در مجمع الذاکرین تهران و هیات مکتب العباس میدان خراسان در خاطرم هست، غزل ماندگار:
بریز آب روان اسما،ولی آهسته آهسته
به جسم اطهر زهرا ولی آهسته آهسته
و نیز غزل جانسوز:
الا ای چاه،یارم را گرفتند
گلم، عشقم، بهارم را گرفتند
میان کوچه ها، با ضرب سیلی همه دار و ندارم را گرفتند
از آثار تاریخی این پیر غلام اهل بیت ع است.
و مطلع اول از مرثیه استاد علی انسانی که با این بیت جانسوز آغاز میشود:
خدا مادرم را کجا میبرند
گمانم برای شفا میبرند.
و در آخر دو بیت از شاعر جوان حسن بیاتانی که با این بیت آغاز میشود:
دیر آمدم، دیر آمدم،در داشت میسوخت
هیئت، میان "وای مادر داشت میسوخت
و همه هنر تغزل اش را در این بیت آخر میریزد:
ما عشق را پشت در این خانه دیدیم
زهرا در آتش بود؛حیدر داشت میسوخت
🏴دوشنبه-۵دی ماه ۱۴۰۱-شب شهادت حضرت زهرا س
⚜ #دارالسلام
⚜ @darossalamm