مرحوم میرزا اسماعیل دولابی می فرمود:
آن بهشتی که نامش رضوان است بزرگتر است. رضوان یعنی رضای خدا از عبد و رضای عبد از خدا. هر دو یکی است. منتهی ناچاراً ما دوبار میگوییم. یک بار میگوییم عبد از خدا راضی شود، یک بار هم میگوییم خدا از عبد راضی شود. در حالی که هر دو یکی است. از خدا رضا باش! مردم یک چیزی هم از خدا دستی میخواهند تا از او راضی شوند. آیا چنین نیست؟ همه این طور هستیم. ما چقدر بدهیم تا از خدا رضا شویم؟ اصل کاری آنجاست. اما بنی آدم از همه چیز راضی میشود و تنها از خداست که رضا نمیشود – مرتّب آخ و اوخ میکند. از قضا هر جای دیگری هم که راضی نمیشوی از دست خداست که راضی نمیشوی. هر کس از خدا رضا شد مثل آبِ روان است. همه او را میخورند. همه او را مینوشند و لذّت میبرند. کسی که از خدا رضا شد دیگر سخط نیست، غصّه و هجران نیست.
✍️ کتاب طوبی محبت؛ جلد3 – ص 33
-----------*✨🌹✨*----------
@darrahbandgi
-----------*✨🌹✨*-----------