مینای مِی . شیخ محمدجواد لبخندش نیز تصویر جام مِی ای بود که کام از آن تر می داشت و یادگاری از همان عشق شیدا بود که شور می افکند. . از شاگردان ایشان نقل شده است: . « خیلی قشنگ می خندید و وقتی می خندید انگار تمام بهشت در خنده اش بود. تمام همّ و غم ها را می برد، آدم از شوق دیوانه می شد » . آری! . خنده و گریهٔ عشاق زجایی دگرست . می سرایم به شب و وقت سحر می مویم کانال"درراه بندگی" @darrahbandgi