مینای مِی
.
شیخ محمدجواد لبخندش نیز تصویر جام مِی ای بود که کام از آن تر می داشت و یادگاری از همان عشق شیدا بود که شور می افکند.
.
از شاگردان ایشان نقل شده است:
.
« خیلی قشنگ می خندید و وقتی می خندید انگار تمام بهشت در خنده اش بود. تمام همّ و غم ها را می برد، آدم از شوق دیوانه می شد »
.
آری!
.
خنده و گریهٔ عشاق زجایی دگرست
.
می سرایم به شب و وقت سحر می مویم
کانال"درراه بندگی"
@darrahbandgi