‌#درسهایی_از_مکیال_المکارم_درس_سی_و_نهم 1️⃣ حجت‌الاسلام والمسلمین علیرضا نعمتی 💚 *مراحل رسیدن به حیات طیبه و زندگی عصر ظهور* 💚 (تسبیح حضرت یونس علیه السلام ) وعده داده بودم دور نمایی از مراحل حیات که از جمله‌ی *«این محیی معالم الدین و اهله»* در درس قبلی استخراج می‌شد و در *«تسبیحات حضرت زهرا سلام الله علیها» و «تسبیحات اربعه»* گنجانده شده را بیان کنم. ابتدا باید به حقیقت معنای *«سبحان‌الله»*، از طریق قضیه حضرت یونس نبیّ (علی نبیناوآله وعلیه السلام) کمی آشنا شویم؛ خصوصا آنکه دستور به خواندن نماز غفیله و فایده‌ی عظیم آن در توبه و بازگشت بسوی خدا، با قضیه این پیامبر عظیم‌الشأن الهی (که در آیهٔ رکعت اول نماز فوق خوانده می‌شود) همراه شده است. قضیه حضرت یونس علیه السلام، درس بزرگی برای همه‌ی مؤمنین، بلکه هریک از مؤمنین گرفتار در *زندان بزرگ غیبت امام زمان علیه السلام* می‌باشد زیرا خداوند متعال در باره داستان حضرت یونس علیه السلام می‌فرماید: *«فَلَوْلَا أَنَّهُ كَانَ مِنَ الْمُسَبِّحِينَ * لَلَبِثَ فِي بَطْنِهِ إِلَىٰ يَوْمِ يُبْعَثُونَ؛* :پس ﺍﮔﺮ ﺍﻭ(یونس علیه السلام) از تسبیح کنندگان ﻧﺒﻮﺩ، قطعا ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺩﺭ ﺷﻜﻢ ﻧﻬﻨﮓ ﻣﻲ‌ﻣﺎﻧﺪ! (الصافات ١٤٣ و ١٤٤) *ما مردم عصر غیبت، زندانی هستیم* باید ببینیم خداوند متعال ما را چگونه از دل نهنگ بزرگی بنام زمان غیبت امام زمان علیه السلام نجات می‌دهد همان‌ گونه که حضرت یونس را از اندوه و غم در دل نهنگ عظیم نجات داد. شاید ما هنوز درک نکرده‌ایم که زندگی بدون امام زمان علیه السلام، مانند زندگی در زندان است. ما مردم عصر غیبت، مانند زندانیانی که خارج از زندان را درک و لمس کرده‌اند نیستیم که زندان برایشان دردآور و رنج‌آور باشد بلکه مانند کسی هستیم که در زندان متولد و در آنجا بزرگ شده و هیچگاه خارج از زندان را ندیده است و فقط خبرهایی از آزادی و زندگی معمولی برایش نقل کرده‌اند و لذا اگر به خارج از زندان برود، رنج‌آور بودن زندگی در زندان را خواهد فهمید و آنگاه برای آزادی از زندان شبانه روز تلاش خواهد کرد. ای کاش درک میکردیم که زندگی به دور از امام زمان ارواحنافداه، زندان تنگ و تاریکی است که برای آزادی از آن، باید مانند بعضی از زندانیان به فکر آزادی و رهایی از این زندان باشیم و ببینیم مسئولین این زندان بزرگ چه راهی را برای عفو و بخشش ما پیشنهاد داده‌اند. 💦 *راه رهایی از زندان بزرگ غیبت* خداوند متعال راه نجات از این زندان را این گونه نشانمان داده است: در آیهٔ ٨٧ سوره مبارکه انبیاء (که همان آیه‌ای است که در رکعت اول نماز غفیله بین نماز مغرب و عشا می‌خوانیم) خداوند متعال می‌فرماید: *وَذَا النُّونِ إِذ ذَّهَبَ مُغَاضِبًا فَظَنَّ أَن لَّن نَّقْدِرَ عَلَيْهِ فَنَادَىٰ فِي الظُّلُمَاتِ أَن لَّا إِلَٰهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ الظَّالِمِينَ* :ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺎﻫﻲ [ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﻮﻧﺲ ] ﺭﺍ [ ﻳﺎﺩ ﻛﻦ ] ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺸﻤﻨﺎﻙ [ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻣﺶ ]ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﻤﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺗﻨﮓ ﻧﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ، ﭘﺲ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﻜﻲ ﻫﺎ [ ﻱ ﺷﺐ ، ﺯﻳﺮ ﺁﺏ ، ﻭ ﺩﻝ ﻣﺎﻫﻲ ] ﻧﺪﺍ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﻣﻌﺒﻮﺩﻱ ﺟﺰ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﻮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻋﻴﺐ ﻭ ﻧﻘﺼﻲ ﻣﻨﺰّﻫﻲ ، ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﺍﻧﻢ[یعنی بر نفس خودم ظلم کردم که آن را از درجات بالاتر که بواسطه‌ی صبر بیشتر در برابر قوم کافرم نصیبم می شد، محروم کردم] ». سپس می فرماید: *«فاستجبنا له و نجیناه من الغم و کذلک ننجی المؤمنین؛* *:و ما دعای او(یونس) را اجابت کردیم و او را از غم و اندوه نجات دادیم و همین گونه مؤمنین را نجات می‌دهیم».(الانبیاء : ٨٨)* طبق روایات رسیده از اهل بیت عصمت و طهارت علیهم‌السّلام ، این پیامبر الهی مدت سی و سه سال بر اذیت قومش صبر کرد تا آن که وقتی نزدیک بود پس از انواع اذیتها او را به قتل برسانند، از دست آنان به تنگ آمد و از خداوند متعال درخواست عذاب برای قومش کرد و خداوند متعال هم میدانست که قوم یونس توبه می‌کنند اما این را به پیامبرش نگفت تا او را در یک تمرین عملی با میزان مهر و محبت خویش به بندگانش آشناتر کند و از او پیامبری صبورتر بسازد و لذا درخواست او برای نزول عذاب را قبول فرمود اما اراده‌اش تنها بر این تعلق گرفت که عذاب را که باد کشنده‌ای بود، تا بالای سر آنها نازل کند اما بر آنها فرود نیاید و هلاک نشوند. منتظر نقل ماجرای مفصل قوم یونس از زبان درربار امیرالمؤمنین علیه السلام در قطعه بعدی باشید. ادامه دارد... https://eitaa.com/darse_mek