جابر جُعفی نزد امام باقر سلام الله علیه دلش گرفت و به ایشان عرض کرد: فدایت گردم! گاه بی آنکه مصیبتی یا گرفتاری خاصی به من برسد، اندوهگین و ناراحت میشوم؛ چندان که همسر و دوستم آن را در چهره ام میخوانند. آن حضرت ضمن تأیید وی چنین فرمود: خدای بزرگ مؤمنان را از طینت بهشتی آفرید و از نسیم روح خود در آنان جاری ساخت، از این رو مؤمن برادر حقیقی مؤمن است، پس هرگاه به یکی از آن ارواح در شهری اندوهی رسد، آن روح دیگر هم غمگین شود، زیرا وی نیز از جنس اوست: «جُعِلْتُ فِدَاكَ! رُبَّمَا حَزِنْتُ مِنْ غَيْرِ مُصِيبَةٍ تُصِيبُنى أو أمر ينزِلُ بی حَتَّى يعْرِفَ ذَلِكَ أَهْلِی فِي وَجْهِی وَ صَدِيقِی. فَقَالَ: نَعَمْ يا جَابُر! إِنَّ اللهَ عَزَّ وَ جَلَّ خَلَقَ الْمُؤْمِنِينَ مِنْ طِينَةِ الْجِنَانِ وَ أجرى فيهِمْ مِنْ رِيح رُوحِهِ؛ فَلِذَلِكَ الْمُؤْمِنُ أَخُو الْمُؤْمِنِ لِأَبِيهِ وَ أُمِّهِ، فَإِذَا أَصَابَ رُوحاً مِنْ تِلْكَ الْأَرواح فى بَلَدٍ مِنَ الْبُلْدَانِ حُزْنٌ، حَزِنَتْ هَذِهِ لِأَنَّهَا مِنْهَا.» الکافی ج۲ ص۱۶۶ ادب فنای مقربان ج۱۱ ص۴۵۶ #آیت_الله_العظمی_جوادی_آملی ✾📚 @Dastan 📚✾