💎 #قصہ_ننہ_علے 💎 فصل دوم : آن دو چشم آبے! قسمت اول یڪے از روزهاے مردادماہ همراہ مادرم رفتم خانہ دایے محمد. داخل اتاقِ میہمان ها چند نفرے نشستہ بودند، ما بہ اتاق دیگرے رفتیم. زنْ دایے آمد ڪنار مادرم نشست و رو بہ من گفت: «زهرا! پسر داییت، رضا رفتہ بلیط بخت آزمایے خریدہ، دیشب خواب دیدم برندہ شدہ! قربون دستت براش فالِ وجب بگیر ببینم چے مےشہ؛ شانس دارہ بچہ‌م یا نہ؟!» فال وجب، سرگرمے خنده‌دار من و دختر دایے بود. با ڪف دست راست، دست چپمان را از نوڪ انگشت اشارہ تا آرنج وجب مے ڪردیم؛ اگر از گودے وسط دست بیرون مے زد، بازندہ بودیم و برعڪس آن، برندہ. موقع وجب ڪردن دستم متوجہ شدم یڪ جفت چشم آبے از اتاق میہمان من را زیر نظر دارد. پسر خالہ زن دایے بود ڪہ زیرچشمے بہ من نگاہ مے ڪرد. خیلے بدم آمد؛ اخم ڪردم و صورتم را برگرداندم. او هم سرش را پایین انداخت و خودش را جمع و جور ڪرد. چند هفتہ بعد دوبارہ رفتیم خانہ دایے محمد. سوار اتوبوس شدیم. مثل همیشہ بہ تماشاے خیابان و مردم نشستہ بودم ڪہ مادرم سر حرف را باز ڪرد. - زهرا جان! بی‌بے خانوم رو مے شناسے؟! - ڪیہ مامان؟! - خالہ زن داییت دیگہ! با تعجب گفتم: «نہ! از ڪجا بشناسم مامان؟! من ڪہ تا حالا ندیدمش.» - دیدیش! چند هفتہ پیش ڪہ رفتہ بودیم خونہ داییت اونجا بودن. پسرش تو رو دیدہ. - آهان! همون چشم آبیہ ڪہ از اتاق مہمونا داشت منو نگاہ مے ڪرد! خب حالا ڪہ چے؟! ڪمے سرش را نزدیڪ‌تر آورد و گفت: «بی‌بے خانوم تو رو براے پسرش رجب مے خواد!» چشمانم گرد و صورتم از خجالت سرخ شد! عرقِ روے پیشانے ام را با چادر پاڪ ڪردم. با لحنے تند بہ مادرم گفتم: «مامان! من نمے خوام شوهر ڪنم. یہ وقت بہشون قول ندے!» روایت زندگے زهرا همایونی: مادر شہیدان امیر و علے شاہ آبادے ┈•••••✾•••🌿🌸🌿•••✾•••••┈ ☘️ @dehghan_amiri20 ☘️ ┈•••••✾•••🌿🌸🌿•••✾•••••┈