غفلـت ✍ خداوند تبارک و تعالی خطاب به حضرت موسی علیه السَّلام فرمود:ای موسی! مرا بندگانی است که هر اندازه مرا بیشتر فراموش کنند من نیز با افزودن بر غفلت‌شان روبروز فراموش‌شان می‌کنم و در زمان این غفلت، هیچ غم و غصه و دردی بر آنان نمی‌دهم چرا که برای چشیدن و تمتع لذت‌های دنیا باید در غفلت باشند و بیداری من آنان را از چشیدن و غوطه‌ور شدن آن لذت دور می‌کند. آنان را گرفتار بلا و بیماری و مصیبتی در زمان تمتع‌شان نمی‌سازم. آنان از من دور شده‌اند و من با لذت‌های دنیا که به آنان می‌دهم روزبروز بر گمراهی و دوریشان از خود می‌افزایم، در حالی که آنان گمان می‌کنند من آنان را دوست دارم. مرا با این کار سود دیگری نیز است که بندگان دیگر خود بیازمایم و مورد فتنه‌شان قرار دهم و بر گمراهی‌شان با ندای شیطان بیفزایم که می‌بینند سزای کسی که از من دور است، لذت گسترده او در دنیاست و این فتنۀ من، برای بندگان دیگر من است که رسیدن به مرا در کنار رسیدن به لذت‌های دنیا توأم می‌جویند. ای موسی! بیداری من برای بندۀ مؤمن من است که همواره ترس از خود را چنان بر قلب او استوار می‌سازم و وجودش سراسر محزون می‌گردانم که هیچ لذتی از لذایذ حرام و مازاد دنیا را طلب و آرزو نکند. ذهن او را پیوسته مشغول می‌سازم و در این اشتغال او به خویش است که با ذکر خود در دل او، با او نجوا می‌کنم و آرامش هر دو سرای بر قلب او می‌بخشم. 📚بحارالانوار