📌
دین و حکمرانی و سیاستگذاری رسانه
🖋علیرضا قربانی
جستار حاضر به دنبال تبیین چارچوب مفهومی و طرحی کلان از سطوح و شیوه مداخله دین در عرصه حکمرانی و سیاستگذاری رسانه است. فقدان چنین الگویی سبب شده که علیرغم گذشت بیش از چهار دهه از پیروزی انقلاب اسلامی، آموزههای دینی نقش جدی و اساسی در حکمرانی و سیاستگذاری رسانهای کشور نداشته باشند. لازم به ذکر است که مقصود از مداخله دین در عرصه سیاستگذاری رسانه، شیوه سیاستگذاری محتوای دینی و مذهبی نیست، بلکه امری فراتر از آن مورد نظر است که شامل تمام عرصههای رسانهای میگردد.
مداخله دین در امر حکمرانی و سیاستگذاری رسانه حداقل در پنج بُعد قابل تصور است:
1. سطح هنجاری کلان: تعیین نظریه هنجاری عام رسانهها به مثابه چارچوب هنجاری کلان برای کنش رسانهها و نیز نظریات هنجاری در بخشهای مختلف رسانه.
2. سطح هنجاری خُرد: ارائه مجموعهای از اغراض و الزامات شارع که باید توسط نظام رسانهای تأمین یا مراعات شود و نیز نظام اولویت بین این اغراض در فرض تزاحم.
3. مبانی توصیفی: مجموعهای از نظریات توصیفی در حیطههای مختلف رسانه، به مثابه ابزاری برای مسألهیابی و یا ابزاری برای طراحی راهحل سیاستی.
4. ابزارهای سیاستی: بازنگری در ابزارهای سیاستی موجود، شرایط بهکارگیری و نظام اولویت بین آنها و نیز ارائه ابزارهای سیاستی جدید.
5. الگوی حکمرانی: تعیین شیوه و اسلوب حکمرانی رسانهای که واجد بیشینه انطباق با آموزههای دینی است.
در ادامه هریک از این ابعاد مورد بررسی قرار میگیرد و علاوه بر ارائه نمایی کلی از هریک از ابعاد مذکور، برای تبیین بیشتر، ذیل هرکدام از آنها مثالهایی نیز ارائه میشود.
مطالعه متن کامل یادداشت در «دو فصلنامه تخصصی مطالعات نوین ارتباطی» در آدرس زیر:
http://mner.ir/page/2(1)