بسم الله الرحمن الرحیم #نهج_البلاغه #نگرش_صحیح_به_دنیا #سبک_زندگی_اسلامی #محور_عقل_و_اندیشه ✅ ویژگی اول دنیا: هر لحظه در حال گذر و زوال و نابودی 📜 فَإِنَّ الدُّنْيَا رَنِقٌ مَشْرَبُهَا: پس همانا دنیا آبشخوری کدر و ناصاف است 📜 رَدِغٌ مَشْرَعُهَا: شریعه(محل برداشتن آب از چشمه)اش پر از گِل(در نتیجه آلوده و لغزنده) است 📜 يُونِقُ مَنْظَرُهَا وَ يُوبِقُ مَخْبَرُهَا: جلوه و ظاهرش انسان را به عُجب می‌آورد(زیبا و فریبنده است) و تجربه کردنش انسان را هلاک می‌کند. 📜 غُرُورٌ حَائِلٌ وَ ضَوْءٌ آفِلٌ وَ ظِلٌّ زَائِلٌ وَ سِنَادٌ مَائِلٌ: فریبی گذرنده و نوری پنهان‌شونده و تکیه‌گاهی رو به افتادن است 📜 حَتَّى إِذَا أَنِسَ نَافِرُهَا وَ اطْمَأَنَّ نَاكِرُهَا: تا اینکه درست در زمانی که کسی که فرارکننده از آن بود با آن مأنوس شود و کسی که به آن بدبین بود(منکر آن بود و آن را بد می‌پنداشت) به آن اطمینان پیدا کرد... 📜 قَمَصَتْ بِأَرْجُلِهَا وَ قَنَصَتْ بِأَحْبُلِهَا وَ أَقْصَدَتْ بِأَسْهُمِهَا: ... پس به ناگاه (همچون اسب سرکش) دو پایش را از زمین بلند می‌کند(رم می‌کند) و (مانند شکارچی) او را با دام‌هایش صید می‌کند و با تیرهایش می‌کشد! 📜 وَ أَعْلَقَتِ الْمَرْءَ أَوْهَاقَ الْمَنِيَّةِ قَائِدَةً لَهُ إِلَى ضَنْكِ الْمَضْجَعِ وَ وَحْشَةِ الْمَرْجِعِ وَ مُعَايَنَةِ الْمَحَلِّ وَ ثَوَابِ الْعَمَلِ: و به گردنش طناب‌های مرگ را می‌بندد در حالی که او را به سوی تنگی قبر و وحشت بازگشت‌گاه و مشاهده‌ی محل(قیامت) و ثواب عمل می‌کشاند! 📜 وَ كَذَلِكَ الْخَلَفُ بِعَقْبِ السَّلَفِ: و به همین صورت آیندگان گذشتگان را پشت سر خود می‌گذارند(و همین داستان برایشان تکرار می‌شود) 📜 لَا تُقْلِعُ الْمَنِيَّةُ اخْتِرَاماً وَ لَا يَرْعَوِي الْبَاقُونَ اجْتِرَاماً: نه مرگ دست از کشتن ناگهانی آن‌ها بر می‌دارد و نه باقی‌ماندگان از جرم و گناه خویش دست می‌کشند. 📜 يَحْتَذُونَ مِثَالًا وَ يَمْضُونَ أَرْسَالًا إِلَى غَايَةِ الِانْتِهَاءِ وَ صَيُّورِ الْفَنَاء: تبعیت می‌کنند به مانند (گذشتگان خویش) و گروه گروه پس از دیگری به سوی غایت نهایی و نابودی می‌گذرند. 📙نهج البلاغه(صبحی صالح)، بخشی از خطبه‌ی غراء(۸۳) ،ص ۱۰۸ 🖋پ.ن: در این خطبه حضرت، داستان زندگی ما انسان‌ها را بیان می‌کنند که با تمام ذوق و شوق به دنیا دل می‌بندیم و درست زمانی که احساس امنیت می‌کنیم، به ناگاه مرگ فرا می‌رسد و همه‌ی داشته‌های خود را باید دمِ درِ قبر بگذاریم و با کفنی یا حتی بدون کفنی، به خانه دو متری جدید خویش وارد شویم. جالب اینکه این داستان را قرن‌ها مشاهده کردیم و روزانه در اطرافیان خود می‌بینیم ولی گویا مرگ برای ما نیست. دلبسته‌ی چیزی می‌شویم که گذراست و در حالی که به آن تکیه کرده‌ایم از دستش خواهیم داد. @mirzaei_ehya