✋ آدم‌های خوب، چگونه‌اند؟ 🔸دو صدگفته چون نیم‌کردار نیست! 🔹برخی افراد تصور می‌کنند که اگر بخواهند انسان خوبی بشوند، حتما باید در طول روز دائما ذکر و ورد و مراقبات خاصّ داشته باشند؛ ذکر و ورد و مراقبه خوب است، اما برای کسی که به وظایف و دستورات اولیه‌ی دین پایبند باشد، بعد برود سراغ این مراحل! 🔸این طور افراد، مانند وزنه‌بردار تازه‌کاری هستند که در هفته‌ی اول باشگاه، هنوز وزنه‌ی ده کیلویی را نمی‌تواند بلند کند؛ رفته سراغ وزنه‌ی صد کیلویی؛ چون دوست دارد زودتر به المپیک برسد؛ اما غافل از اینکه با این کار نه تنها به المپیک نمی‌رسد؛ بلکه در همان روزهای اول آسیب می‌بیند و چه بسا از این رشته‌ی ورزشی روی گردان شود. 🔹 من هنوز نمی‌توانم خشم و ناراحتی خودم را در خانواده کنترل کنم، و با کوچک‌ترین مسئله‌ای، همه را آزرده خاطر می‌کنم، آن وقت دنبال دستورالعمل و ذکر و دعای خاص هستم! 🔸باید بدانم؛ رشد من در عمل به همین مسائل ساده‌ای است که به سادگی از کنار آن‌ها عبور می‌کنم. زمانی که به وظایف اولیه و اصلی عمل نمودم، خداوند خودش راه را برای رسیدن به مراتب بالاتر هموار می‌کند. 🔹 «گاهی می‌بینیم که فردی به مجلس اهل‌بیت(علیهم السلام) می‌آید و اشک می‌ریزد و گریه می‌کند؛ اما وقتی به خانه و خانواده بر می‌گردد، اثری از هیئت در زندگی او دیده نمی‌شود؛ زیرا وقتی رابطه‌اش را با همسر و فرزند و فامیل خود اصلاح نکرده باشد، از ولایت اهل‌بیت(علیهم السلام) هم نمی‌تواند بهره‌ی کافی ببرد. 🔸هر مقدار پیوند محبت در خانواده شدیدتر شود، آمادگی و قدرت فرد برای بالابردن وزنه‌ی محبت ولایی و پس از آن محبت رحمانی نیز بیشتر می‌شود؛ اما اگر خانواده دچار اختلال شود، یقینا محبت ولایی نیز دچار اختلال می‌شود!» 🔻برشی از کتاب اهل‌بیتی‌ها، اثر استاد محمدرضا عابدینی ✍محمدجواد محمودی