امام محمد تقی علیه‌السلام در دهمین روز از ماه رجب سال 195 هجری قمری در شهر مدینه به دنیا آمدند. نام آن حضرت، محمد و القاب مشهورشان؛ جواد و تقی بود. امام نهم شیعیان، فرزند امام رضا علیه‌السلام و زنی عابد به نام خیزران بودند.
امام جواد علیه‌السلام عابدترین، داناترین و بخشنده‌ترین مردم روزگار خود بودند. مناظره‌های علمی آن حضرت با فرقه‌های اسلامی در مسائل دانش کلام، مانند جایگاه شیخین و مسائل فقهی مانند احکام حج از وقایع علمی دوران ایشان بود. در جلد دوم از کتاب کشف‌الغمه صفحه 350 آمده است که جوادالائمه علیه‌السلام فرمودند: "شریف‌ترین مردم کسی است که شرفش به واسطه علمش باشد".
امام جواد علیه‌السلام در طول عمر کوتاه‌شان بارها از سوی خلفای عباسی و کارگزاران آن‌ها مورد هتاکی و آزار واقع می‌شدند. تا اینکه در آخرین روز از ماه ذی‌قعده سال 220 هجری پس از 17 سال امامت به شهادت رسیدند.
ای حجت خدا بر زمین! آنگاه که ستاره‌ها در سکوت آسمان می‌گریند، آنگاه که پرندگان را میل پرواز نیست، آنگاه که زمین و زمان در بهت و حیرت فرو می‌رود و باران، نه از روی شوق، که اندوه خود را می‌بارد، می‌دانم که دیگربار، موسم جانسوز رفتن تو است.
ای فرزند غریب امام رضا علیه‌السلام! یاد و نام تو از دل‌های دین‌داران و آزادمردان تاریخ بیرون نخواهد رفت.
شهادت امام محمد تقی علیه‌السلام تسلیت باد.