#قطرات_بارانی_۳۹۲۶ *يك دقيقه با وحي* « در *روز هفدهم* ضیافت الله رمضان ۱۴۰۱ » « مردم بازيگوش؛ بهوش! » غالب مردم با اينكه می‌دانند « آخرت » هست، اما نسبت به « حسابرسی دقیق » آن، غافل‌اند: اقْتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسَابُهُمْ وَ هُمْ فِي غَفْلَةٍ مُعْرِضُونَ (أنبیاء/۱)(براى مردم، حسابرسیشان نزديك شده اما آنها غافلانه رويگردانند.) پس غفلت آنها، از بی‌خبری نيست، زیرا غالب آنها تذکر و هشدار أنبیاء الهی را شنيده‌اند بلکه به خاطر اینست که غرق در بازی اند: مَا يَأْتِيهِمْ مِنْ ذِكْرٍ مِنْ رَبِّهِمْ مُحْدَثٍ إِلا اسْتَمَعُوهُ وَ هُمْ يَلْعَبُونَ (أنبیاء/٢)(سخن تازه‏ ای از خدایشان نيامده مگر اينكه آن را در حال بازى‏ شنيدند.) در حالی که هيچ چيزی در آفرينش برای بازی آفريده نشده است: وَ ما خَلَقْنَا السَّماءَ وَ الْأَرْضَ وَ ما بَيْنَهُما لاعِبينَ (أنبیاء/۱۶) (ما، آسمان و زمين و آنچه در آنهاست را بازيچه نيافريديم.) بازی یعنی چه؟ هر چیزی در عالم یک نام و اسم و یک واقعیت و یک خاصیت دارد. مثلا: آب، نام و اسمِ مایعی است که تشنگی را برطرف می کند. اگر انسان با نام و اسم و واقعیت هر چیزی سرگرم و در این دو مرحله، متوقّف شود و از خاصیتِ آن چیز بهره نبرد، در حال بازی با آنهاست. مثل آب بازی، عشق بازی، عروسک بازی، خاله بازی، سیاست بازی، کاغذ بازی، بازی با ریش و سبیل و لباس و کبوتر و گربه و سگ و غیره .... پس با حلوا حلوا گفتن و با حلوا دیدن، دهان شیرین نمی‌شود و با آب گفتن و آب دیدن و با دریا عکس یادگاری گرفتن هم، تشنگی برطرف نمی‌شود و تکرار أسماء خداوند و أنبیاء و أئمه أطهار صلوات الله علیهم و دیدنِ آن ذوات مقدسه و حتی همسر یا فرزند یا اصحاب آنها بودن و به زیارت مکانهای مقدس رفتن و عکس سلفی با آنها هم، عامل هدایتِ انسان نمی‌شود. متأسفانه غالب مردم مذهبی در الفاظ و ظواهر عناصر مذهب و تمام مردم غیر مذهبی، در دلبستگی به افراد و اشیاء و حیوانات و شهرت و شهوت، متوقف مانده اند. چرا؟ چون قلب آنها، به خداوند بی توجه است: لاهِيَةً قُلُوبُهُمْ ... *(جزء هفدهم)(أنبیاء/۳)* 👈واژه: #رمضان #بازی #جزء ۱۷ #أانبیاء ۳ 🔻 ما را می توانید در رسانه های زیر دنبال کنید: ایتا، بله، سروش، واتساب، تلگرام، سایت، اینستاگرام @dr_ghofrani2