✨ وصف مومن ✨ 🌹🌹 قُل لِّعِبَادِيَ الَّذِينَ آمَنُوا يُقِيمُوا الصَّلَاةَ وَيُنفِقُوا مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ سِرًّا وَعَلَانِيَةً مِّن قَبْلِ أَن يَأْتِيَ يَوْمٌ لَّا بَيْعٌ فِيهِ وَلَا خِلَالٌ........إِنَّ الْإِنسَانَ لَظَلُومٌ كَفَّارٌ. به بندگان من که ایمان آورده اند بگو نماز را برپا دارند. و از آنچه به آنها روزى داده ایم، پنهان و آشکار، انفاق کنند. پیش از آنکه روزى فرارسد که در آن، نه داد و ستدى است، و نه دوستى.  خداوند، کسى است که آسمانها و زمین را آفرید، و از آسمان، آبى فرو فرستاد و با آن، میوه ها را براى روزى شما (از زمین) بیرون آورد، و کشتیها را مسخر شما ساخت، تا بر صفحهء دریا به فرمان او حرکت کنند، و نهرها را مسخر شما نمود، و خورشید و ماه را به تسخیر شما درآورد، و شب و روز را مسخر شما ساخت، و از هر چیزى که از او خواستید، به شما داد. و اگر نعمت هاى خدا را بشمارید، هرگز نمى توانید آنها را احصا کنید. انسان، ستمکار و ناسپاس است. ۳۱ تا ۳۴ ابراهیم. تفسیر: اسلام ابعاد مختلفى دارد که مى توان آنها را در سه بخش خلاصه کرد: رابطهء انسان با خدا، رابطهء انسان با خلق خدا، و رابطهء انسان با خودش که قسمت سوم در حقیقت نتیجه اى است براى قسمت اول و دوم. ✅ نماز، مظهرى است براى هر گونه رابطه با خدا، زیرا این رابطه در نماز از هر عمل دیگرى بهتر مشخص میشود ( نمازهای با معرفت و باخلوص و با میل و رغبت، نتیجهء ایمان بالاتر و علاقهء بیشتر به خداست). ✅ و انفاق از آنچه خدا روزى داده، با توجه به مفهوم وسیع آن، که هر نعمت مادى و معنوى را شامل مى شود رمزى است براى پیوند با خلق. انفاق اعم از پرداخت واجبات است مثل نفقه و خمس، و پرداخت هر گونه بخشش از آنچه خداوند در اختیارمان قرار داده، از علم و تفکر و معنویت و هر گره گشایی از کار مردم. انفاق آشکار شامل همهء اینهاست بشرط آنکه باعث ریختن آبروی کسی نشود و جنبهء ریا و خودنمائی هم نداشته باشد. صرفا برای تشویق دیگران. 👈 آنگاه به معرفی خدا از طریق نعمت هایش مى پردازد، به گونه اى که عشق او را در دلها زنده مى کند و انسان را به تعظیم در برابر عظمت و لطفش وامى دارد، زیرا این یک امر فطرى است که انسان نسبت به کسیکه به او کمک کرده و لطف و رحمتش شامل حال اوست علاقه و عشق پیدا مى کند. نعمت هایى که اگر انسان به درستى از آنها استفاده کند مى تواند در سراسر جهان طرح مدینه فاضله را اجرا کند، اما بر اثر سوءاستفاده و ظلم و کفران نعمت، جهان را به دارلبوار تبدیل کرده و انبوهى از مشکلات طاقت فرسا به صورت غل و زنجیر بر دست و پاهاى خود پیچیده است ( در آیهء ۲۸ همین سوره به آن اشاره شده است ). ● دارالبوار، در دنیا بدبختی است و در آخرت، دوزخ. بدبختی نه به معنی گرفتاری و سختی که باعث کسب تجربه و ساخته شدن می‌شود. بلکه به معنی دور شدن از خدا و دور شدن از قوانین الهی، و گرفتار شدن به پلیدیها و فرمانهای شیطانی، و افتادن در مسیرهای انحرافی، و تلاش بیهوده و نرسیدن به مقصود. ■ و در پایان آیهء مورد بحث بیان شده: إِنَّ الْإِنسَانَ لَظَلُومٌ كَفَّارٌ. حقیقتا انسان، ستمکار و ناسپاس است. 👈 این ستمکاری و ناسپاسی، خُلق و خوی انسان است اما انسان صالح و عبد خداوند، این خوی زشت و ناپسند را مهار می کند و به درجات بالای انسانی، خود را ارتقاء می دهد. بشتابیم بسوی رستگاری.