چرا انتخابات ایران حماسه‌ای شگفت است؟ -۲ ۵) انتخابات در ایران با انتخابات در بسیاری از کشور های دیگر قابل مقایسه نیست و حال آن که در اغلب کشورها، مشارکت های ۴۰ تا ۶۰ درصدی، روندی غالب است. چند کشور در دنیا سراغ دارید که یک سال قبل از انتخابات، در حالی که مدیران و احزاب هنوز تدارکی نکرده اند، هزاران تلویزیون و خبرگزاری و رسانه و کانال، در اثر مداخله جویی خارجی و دستکاری نیابتی، وارد میدان تحریف و تخریب و تحریم انتخابات بشوند؟! چند کشور هست که سیاستمدارانی در آن بالغ بر ۳۰ سال در مسند های ارشد مدیریت کرده باشند، اما ادای اپوزیسیونی در بیاورند، شبهه بیافرینند و در تخریب و تحریم انتخابات، همان گونه رفتار کنند که دشمنان کشورشان می خواهند و می گویند؟ چند کشور سراغ دارید که سیاستمداران بازنده در انتخابات، جرئت کرده باشند که با ۱۱ میلیون رای کمتر، مدعی تقلب شوند، زیر میز جمهوریت بزنند، آشوب بر پا کنند، تحمل شوند، اجازه فعالیت دوباره داشته باشند و با این همه، باز هم زیر میز بزنند؟! اگر کشوری مبتلا به این حجم از دشمنی خارجی و خیانت داخلی شد، و با این وجود، به میدان جنگ و خونریزی نشد و توانست در امنیت وآرامش کامل انتخابات برگزار کند، قطعا موفقیتی بزرگی به دست آورده است. ایران ما، بارها تهدید به اشغال نظامی و گسترش جنگ نیابتی شد، اما توانست تهدید ها را عقب براند و بر وسعت پیروزی ها بیفزاید. در این مصاف بزرگ، طبیعی است که دشمنان از پا ننشینند و بزرگ ترین جنگ ترکیبی تاریخ را ساماندهی کنند. حجم خباثت پیاده نظام دشمن، جای شگفتی ندارد و از شدت هراس دشمنان نسبت به موفقیت ها حکایت می کند. تعجب و تاسفی اگر هست، درباره هر کسی است که این واقعیت مهم را ندید، به اندازه کافی تدارک متقابل نکرد، و یا مانند برخی سیاسیون ورشکسته به تقصیر، مُهره شطرنج دشمن شد. ۶) برای جمهوری اسلامی که حدوثا و بقائا "مردم بنیاد" است، هر یک رای مردم ارزشمند است. از چشم انداز مطالبه امام (ره) و رهبری، باید برای این که آحاد مردم در تعیین سرنوشت خود مشارکت داشته باشند، اهتمام ورزید. در کنار این هدفگذاری ضروری و مطلوب که مسئولیت نخبگان و مسئولان را سنگین تر می کند، واقعیت این است که در همه کشورها، بخشی از مردم -فارغ از کیفیت انتخابات، میزان تاثیر، و شدت و ضعف رقابت ها- میل به مشارکت سیاسی یا حتی اجتماعی ندارند. در اغلب کشورهایی که جنگ سامان یافته ترکیبی هم علیه انتخابات شان وجود ندارد، مشارکت ها کمتر از ۶۰ – ۷۰ درصد است. (بماند که در برخی از این کشور ها الزام رای دادن برقرار است). به عبارت دیگر، بررسی موضوع نوسان نرخ مشارکت در کشور ها، درباره آن ۶۰ - ۷۰ درصد مشارکت جو است، و نه صد در صد واجدان حق رای. ۷) در همین زمینه، روزنامه اصلاح طلب سازندگی، هفته گذشته ضمن رو کردن دست کلاهبرداران سیاسی نوشت: "آنها که در انتخابات شرکت نمی ‌کنند را می ‌توان به سه دسته تقسیم کرد. دسته اول و بزرگ ‌تر که معمولاً در همه کشورها یافت می ‌شوند؛ نسبت به انتخابات بی ‌تفاوتند و برای ‌شان فرقی نمی‌ کند چه کسی سکان هدایت کشور را به‌ دست دارد. معمولاً از مسائل دورند. اگر دقیق شویم، تقریباً ۳۰درصد هر جامعه‌ را تشکیل می ‌دهند و به ‌ندرت بخشی از آنان در شرایط بسیار خاص و معمولاً تحت تاثیر هیجانات گسترده، کنش سیاسی نشان می‌ دهند که اغلب هم زودگذر است. گروه دوم که آنها هم گروه بزرگی هستند، انگیزه و دلیلی برای حضور در انتخابات نمی ‌بینند... اگر دقت کنیم، نه دسته اول، صحبتی از تحریم می ‌کنند و نه گروه دوم، هدف ‌شان تحریم است. اما دسته سومی هستند که اتفاقاً صدای بسیار بلندی دارند. آنها در همه این ۴۵ سال پس از انقلاب، وجود داشته‌ اند و بدون آنکه بشود آرای تحریم را شمرد، مدعی آن ۳۰درصد همیشه خاموش و آن گروه بی‌انگیزه دوم شده و همه عدم ‌مشارکت را به حساب پروژه خود زده اند، طوری ‌که حتی عده‌ ای را هم که به دلیل اوج کرونا و در ایام بی ‌واکسنی از خانه خارج نمی ‌شدند، جزو تحریم ‌کنندگان قلمداد کردند و شد داستان ملا نصرالدین که میخ افسار الاغش را بر زمین کوبید و گفت اینجا مرکز جهان است. هر کس هم پرسید از کجا می‌ گویی؟ جواب داد که اگر قبول نداری، برو متر کن". 💢ادامه دارد @jahadetabeen8