سلام لحظات بحرانی و دلهره‌آوری را می‌گذرانم. تماشای مبارزه‌ی زنان و مردان ایرانی در میدان المپیک، با هیجان و دعا همراه است. این حال اکثر ایرانیان است. گزارش‌های رسول مهربانی از شبکه‌ی ورزش، از انرژی ویژه‌ای برخوردار است. نوای «یا زهرا»ی او قلبم را می‌لرزاند، اشک از چشمان جاری می‌شود، غرور ملی با سلول‌های بدن ما چه‌ها که نمی‌کند! در همین میان امام زمان را به حق مادرش زهرا، قسم می‌دهم تا کمک ورزشکاران سرزمینمان باشد، از اعماق وجودمان او را صدا می‌کنیم، لحظات اضطرار لحظات استجابت دعاست، سپس از خودم خجالت می‌کشم چرا برای ظهور امام زمان با این شدت و حرارت دعا نمی‌کنم؟! چرا آقا غریب شده است؟ چرا در جامعه نتوانستیم خوبی‌های ظهور را گسترش دهیم؟ چرا در میان دلها احساس نیاز به حضرت ولیعصر را ایجاد نکردیم؟! تا کی روزمرگی ها ما را از قطب عالم امکان غافل می‌کند؟! او هر لحظه، بر اوضاع ما واقف است، چه بخواهیم چه نخواهیم، برایمان دعا می‌کند، مراقبمان است، برای غصه‌هایمان خونه دل می‌خورد، بر صلاح ما بیش از ما آگاه است، نسبت به ما مهربان‌تر از خودمان است، ما را بیشتر از خودمان دوست دارد، وای اگر توجه‌اش را از ما بردارد، سلول روی سلول بند نمی‌شود، ولایت او در طول ولایت الهی و پذیرش ولایت او راز نجات بشر است. ساعت: ۱۴ #اللهم_عجل_لولیک_الفرج منیره زینالی ۱۴۰۳/۵/۲۱