از آموزه‌های اسلام برای دعا کردن آن است که دعا را توسعه دهید: «إِذَا دَعَا أْحَدُكُمْ فَلْیَعُمَّ فَإِنَّهُ أَوْجَبُ لِلدُّعاءِ» (هرگاه یکی از شما خواست دعا کند باید عمومی و برای همگان دعا کند؛ زیرا که آن برای دعا واجب‌تر است). دعا به صورت جمع، بهره‌ها و حُسن‌های بسیار دارد. ازجمله اینکه عامل تقریب دل‌ها به یکدیگر می‌شود، خودخواهی‌ها را به کناری می‌زند، مرزها را از میان می‌برد و میان دل‌ها الفت می‌آفریند. این هم‌دلی و جمع‌گرایی، پذیرش دعا را هم تسهیل می‌بخشد. مثال نزدیک به ذهن آنکه گاه انسان خواسته‌ای از مقام مسئولی دارد که برای آن درخواستی می‌نویسد و پایش را امضا می‌کند؛ اما گاه این درخواست را به جمعی چندصدنفره که خواسته‌ای مشابه دارند می‌دهد و امضای همۀ آن‌ها را با درخواست خود همراه می‌کند. مسلّما در این صورت مقام مسئول نمی‌تواند به این تعداد از امضا بی‌توجهی نشان دهد. در مرتبۀ اعلی، خداوند متعال نیز درخواست جمعی را به گونه‌ای دیگر می‌پذیرد. ▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۴، ص ۱۲۱-۱۲۰. #لحظۀ‌خوش #شکوه_نیایش_جلد۴ @Sahife_sajjadiye