امروز طرحی دیدم که به گریه‌ام انداخت و متنی از روزنامهٔ لوموند فرانسه: خوش‌تر آن باشد که سر دل‌بران گفته آید در حدیث دیگران (مولوی) متن کوتاه روزنامۀ فرانسوی Le Monde در سرمقاله‌اش دربارۀ ایران: ایران - این سرزمین خسته اما نجیب - امروز تنها ایستاده است: زخمی، محاصره‌شده، اما شکست‌ناپذیر. جهانی از زور و دروغ علیه اوست، و او همچنان ایستاده است - نه با ارتش‌ها، نه با زرادخانه‌ها، بلکه با قلب‌هایی که هنوز می‌تپند، با اشعاری که هنوز زمزمه می‌شوند، و با غروری که قرن‌هاست نتوانستند دفنش کنند. تنهاست، اما سربلند. خونین است، اما پرخروش. خسته است، اما تسلیم‌ناپذیر. این است ... ایران. Iran - this weary but noble land - today stands alone: wounded, encircled, but unbroken. A world of force and falsehood has turned against her, and yet she stands - not with armies, not with arsenals, but with hearts that still beat, with poems still whispered, and with a pride that centuries could not bury. She is alone, yet proud. She is bleeding, yet roaring. She is tired, yet unbowed. This... is Iran. (Le Monde (France), Editorial, 2025) (ترجمه. مهدی خیمه‌دوز) @jahadetabeen8