تحلیل دقیق عزالدین محمود کاشانی از تندخویی و بدزبانی عزالدین محمود کاشانی در کتاب نفیس مصباح الهدایة و مفتاح الکفایة می¬نویسد: «نفس همواره از کسی که برعکس مراد او بود منزعج گردد و طیش و نفور در او پدیدآید و خواهد که به غیظ و غضب او را از خود دورگرداند و از آن جهت خون دل در ثوران آید. پس اگر مغضوب علیه را فوق خود داند و بر وی امضای غضب نتواند، خون دل از ظاهر بشره روی به¬باطن نهد و در دل جمع گردد و حزن و غم از آن تولدکند و صفرت لون دلیل آن باشد. و اگر او را تحت خود داند و تواند که بر وی غضب براند، خون دل برجوشد و عروق و شرایین از آن منتفخ گردند و اثر حمرت بر روی پدیدآید و به ضرب و شتم و امثال آن ظاهر شود. و اگر او را مقابل خود بیند خون دل متردّد گردد میان انقباض و انبساط و از آن غلّ و غشّ تولد کند. و امثال این عوارض از نفس صوفی دور بود.» سپس می¬گوید: «و اقوال و افعال صوفی همه موزون بود به میزان شرع، هرگز شتم و فحش از دهان وی بیرون نیاید، بلکه آن را عین حدث و خبث داند.» http://eitaa.com/dreshkevari