✴️ قسمتی از توضیحات دکتر محمد رضا فریدونی در شرح معنای "قرب "
◀️ یکی از دغدغه های بندگان خدا و اولیای الهی، دغدغه و اضطراب قُرب است.
🔸دوستان ما، عمل بی سلوک داریم و سلوک بی عمل داریم. یعنی بعضی ها اهل عمل هستند، اما عملشان بدون سلوک است...
🔅 اولیای خدا با همه ی استعدادهای مختلفی که دارند، اختلافاتی که دارند، همه شان به توحید، در دین اسلام دعوت میکنند.
دعوت همه شان هم به سمت و سوی، کلمه ی "لا اله الا الله" است. روح تمام دعوت این بزرگان هم، مسئله ی توجه قلبی به خداست.
♻️عمل بی سلوک عملی است که در آن توجه قلبی نیست. البته همه ی ما از آنجا که روز قیامت دستمان خالیه و فقیریم محتاج ثوابیم.
ثواب هم یک بار گفته ام، به عربی یعنی به هدف خوردن. (ثُوِب، ثب یثوب،) از این واژه در ادبیات عرب و مکالمه ی عربی استفاده میکنند. کسی که برای خدای متعال کاری انجام بدهد و حضرت، جزاش را میدهد.
"إِنَّا لاَ نُضِیعُ أَجْرَ مَنْ أَحْسَنَ عَمَلاً." اگر کسی کاری انجام بده، خدای متعال جزایش را میدهد.
"یا مَنْ يَقْبَلُ الْيَسِيرَ وَ يَعْفُو عَنِ الْكَثِيرِ" یعنی خدای متعال قبول میکند. پیغمبر اکرم فرمود اگر کسی به یک کافری کمک کند، خدای متعال جزایش را میدهد. فرمود اگر کافری به یک مسلمانی پناه بدهد، خدای متعال روز قیامت از عذابش کم میکند. بنابراین بحث ثواب این نیست که خداوند دست کسی را خالی بگذارد. هر کسی یک قدم بردارد، در روایت داریم، اگر کسی چیزی را از سر زمین بردارد که مردم به زمین نخورند، خدای متعال جزایش را میدهد. پس بحث سر اینها نیست. لذا عده ای از خوب ها که عمل انجام میدهند، بعد دنبال کسب ثوابند. اینها عملشان بی سلوک است،..
🔅 چون در عمل توجه قلبی نیست، لذا عمل اینها را ترقی وجودی به اصطلاح آن سیر استکمالی که باید طی کنند، برایشان حاصل نمیشود.
کسی دو رکعت نماز میخواند با توجه قلبی به خداوند، یک نفر هزاران رکعت نماز میخواند، بدون توجه قلبی به خدا، خدا به او ثواب میدهد، به این هم ثواب میدهد، اما این ترقی پیدا میکنه. ترقی همون قرب است .
◀️ لذا قرب یه ربط عمیق وجودی است که انسان با خدای خودش پیدا میکند، موانع کنار میروند، انسان انس با خدا پیدا میکند، تخلق به اخلاق الهی پیدا میکند، و موانعی که باعث میشوند که از خدا لذت نبره، کنارمی رود...
شاید یک معنای خیلی سطحی و ظاهری از قرب باشد.....
@dua_sadeqin