📚قسمتی از توضیحات دکتر محمد رضا فریدونی در شرح مناجات شعبانیه
《إِلَهِی أَعُوذُ بِکَ مِنْ غَضَبِکَ وَ حُلُولِ سَخَطِکَ ...》
💠 همچنانکه به تعبیر حضرت امیر (ع ) اهل عبادت، گاهی از ترس وگاهی از سر طمع ویا محبت خدا را عبادت میکنند ، صدا زدن خداوندازسوی بنده نیز لطایفی دارد.
⬅️وقتی این صدا زدن در مناجات رخ میدهد پیامش
▫️ "پناه بردن به خداست."
هرچند، "یا الهی" با"یاسیدی" و"یا ربّ" با هم فرق دارد ولی به هر حال محبوب یکیست.
↩️"أعُوذُ" به معنای، "پناه بردن" است. تا انسان فقیر نباشد پناه نمی برد ودور از عقل است به فقیر پناه ببرد،بلکه فقیر به غنی پناه می برد.
تمام قصه بندگی،
▫️ "قصه فقر بنده وغنای خداست".
⬅️از همین فقر، بوعلی سینا در فلسفه خود به ممکن واز غنا به واجب تعبیر میکند .
در قرآن داریم : " یَا أیها النّاس أنتُم الفقراء اِلی الله والله هو الغنیُ الحَمید"
⬅️اهل معرفت از متون وحیانی و تجربه های سلوکی وعرفانی خود دریافته اند که، درد بشر احساس غنا است.
لذا درمان او را در درك فقر ذاتی بشر دانسته اند .
اگر دل هر ذره را بشكافیم فقر را به عیان می بینیم.
⬅️حالا بنده درک جلال وعظمت حق کرده، وترس غضب حق وجود داعی را گرفته وخود را بی شک مستحق غضب می بیند ، خوب بنده فقیر چکار کند ؟ کجا رود ؟جز در خانه مولای خود؟
⬅️خداوند غضب کند، بنده پناهی جز مولا ندارد، پس از غضب حق به خود خدا باید پناه برد
@dua_sadeqin