🕋 امام جعفر صادق(علیه‌السلام) از منظر علمای طراز اول اهل سنت 🌴 امام جعفر صادق(علیه‌السلام) امام ششم شیعیان، در سال 83(ه.ق) به دنیا آمد و در سال 143 هجری به دست «منصور عباسی» مسموم و به شهادت رسید. در نظر شيعه، نصب ايشان به مقام امامت از جانب خداوند متعال بوده و اين بدان معناست كه آن حضرت دارای شرايط لازم برای احراز اين منصب بوده است. اما حضرت در ميان اهل سنت، از نظر روايت حديث و فقاهت و افتا، از موقعيت ممتازی برخوردار بوده است به طوری كه او را استاد مسلم ابوحنيفه و مالك بن انس و شمار فراوانی از محدثان بزرگ زمان خود به شمار آورده‌اند: مالك‌بن انس از جمله كسانی است كه مدتی در محضر امام صادق(علیه‌السلام) شاگردی كرده و درباره شخصيت آن حضرت می‌گويد: «آن حضرت اهل مزاح بود و همواره تبسم ملايمی بر لب داشت، در مدتی كه به خانه آن حضرت رفت و آمد داشتم، او را خارج از سه حال نديدم؛ يا نماز می‌خواند، يا روزه بود و يا به قرائت قرآن اشتغال داشت و هرگز بدون وضو از حضرت رسول(صلی‌الله‌عليه‌و‌آله) نقل حديث نمی‌فرمود و سخنی به گزاف نمی‌گفت. ايشان از آن دسته از علمای زاهدی بود كه ترس از خدا سراسر وجودش را فراگرفته بود.» جاحظ از علمای مشهور قرن سوم درباره آن امام چنين می‌گويد: «جعفر بن محمد(علیهماالسلام) كسی بود كه علم و فقهش عالم را فرا گرفته و گفته می‌شود كه «ابوحنيفه» و «سفيان ثوری» از شاگران او بوده‌اند و همین تلمذ اين دو نزد آن حضرت در عظمت علمی او كافیست.» «ابن حجر هيتمی» نيز در مقام تمجيد از شخصيت علمی امام اشاره به اين نكته دارد كه افرادی چون «يحيی بن سعيد» ، «ابن جريح» ، «مالك» ، «سفيان ثوری» ، «ابوحنيفه» ، «شعبه» و «ايوب فقيه» از آن حضرت نقل روايت نموده‌اند. استاد «اسد حيدر» كتاب ارزشمندی به نام «الامام الصادق و المذاهب الاربعه» گرد آورده است و در این کتاب نام شاگران و کسانی‌که از حضرت حدیث نقل کرده‌اند را آورده و به عظمت علمی و زهد حضرت اعتراف می‌کند. سفيان ثوری – كه در منابع اهل سنت به زهد و علم شهرت دارد- همراه نصير بن كثير نزد امام صادق(علیه‌السلام) زانوی ادب زده و از آن حضرت بهره علمی و اخلاقی برده است. «ابوزهره» در اين زمينه می‌نويسد: «علمای اسلام با تمام اختلاف نظرها و تعدد مشرب‌هايشان در فردی غير از امام صادق(علیه‌السلام) و علم او اتفاق نظر ندارند.» شهرستانی، نويسنده مشهور كتاب « ملل و نحل» درباره شخصيت علمی و اخلاقی آن حضرت می‌نويسد: او در امور و مسائل دينی از دانشی بی‌پايان و در حكمت از ادبی كامل و نسبت به امور دنيا و زرق و برق‌های آن از زهدی نيرومند برخوردار بود و از شهوت‌های نفسانی دوری می‌گزيد. ابوحنيفه می‌گوید: «من هرگز فقيه‌تر از «جعفر بن محمد»(علیهماالسلام) نديده‌ام، او مسلم اعلم امت اسلامی است.» ابن‌خلكان، از مورخان مشهور، درباره آن حضرت می‌گويد: «او يكی از امامان دوازده‌گانه اماميه و از بزرگان اهل بيت رسول‌خدا(صلی‌الله‌عليه‌وآله) بود، به جهت صدق سخنانش به لقب صادق شهرت يافت و فضل او مشهورتر از آن است كه نيازمند به توضيح باشد. https://eitaa.com/hashemihashtrodi