در یک محفلی در مشهد مقدس حضور پیدا کردیم و درباره مشکلاتی که در مدیریت کشور وجود دارد نظرات مختلفی مطرح شد
فهم مشترک همه این بوده که ساختار جمهوری اسلامی ایران فساد زا نیست بلکه تا به الآن بنایش بر فساد ستیزی و ظلم ستیزی بوده است
هرچند در سیاست خارجه و به خصوص در مواجهه با امپریالیسم جهانی و صهیونیسم به خوبی با ظلم و استعمار و بردگی مدرن مبارزه شده است و با این ادبیات به نفوذ قابل توجهی در کشورهای اسلامی رسید اما تا به الآن موفقیت قابل توجهی در تحقق عدالت و جلوگیری از ظلم شخصی و پایان بخشی به ترک فعل ها در داخل کشور به دست نیاورده است.
در این محفل به این نکته اشاره کردم که برخی در کشور ما اساسا وجود مشکل را در نظام اسلامی قبول نمی کنند و به زعم خودشان و با یک نگاه آرمانی مشکلات را از صورت مساله حذف می کنند این درحالی است که انکار یا سانسور کردن مشکلات مدیریتی کشور به معنای این است که شما به مشکل آفرینان قدرت عرض اندام و جولان دادی و با همین فرمان مشکلات به آسیب های اساسی تبدیل شده اند.
تاکید کردیم که در نظام اسلامی و در مواجهه با مشکلات و فسادی که در نظام اسلامی اتفاق می افتد دو سبک رفتاری وجود دارد
برخی معتقدند مشکلات نظام اسلامی و افشای فساد در بخش های مدیریتی کشور نباید رسانه ای و برطرف سازی آن به یک مطالبه ملی تبدیل شود
چراکه این مساله با سوء استفاده دشمنان انقلاب اسلامی روبه رو خواهد شد
اما در نقطه مقابل برخی نیز معتقدند که هیچ مساله ای نمی تواند بهانه ای برای سانسور فساد در مدیریت کشور باشد و اساسا چشم پوشی از فساد و ظلم در جمهوریاسلامی تبعاتی نظیر تایید و همراهی با فساد و ریشه دواندن فساد در لایه های پنهان نظام اسلامی و در نهایت تحقق برنامه بلند مدت دشمن یعنی ناکارآمدی نظام اسلامی را به دنبال دارد
عرض کردیم که مشکل در کشور باید اساسی حل و فصل شود و مطالبه جمعی برای مبارزه بافساد و ظلم که از جانب برخی اتفاق می افتد و پیگیری این موضوع باید به فایده عملی برای ریشه کن شدن ظلم منتهی شود و اساسا این موضوع با جنجال آفرینی متفاوت است و نباید اسم آن را جنجال آفرینی گذاشت.
ابوقاسم
✅عدالتخانه#فریاد_مستضعفین
🆔 @edalatkhane