ما راجع بہ خیر و شر (خوبۍو بدۍ) گفتیم کہ‌منشأ بدۍها نیستۍهاست‌و ما کہ بہ‌هستۍهایۍ مۍ‌گوییم « بدۍ »، نہ از این‌جهت‌است کہ‌خودشان بدند، بلکہ از این‌جهت‌است کہ‌ با اشیائۍ برخورد و تصادم مێکنند و هستۍ را از آن‌ها سلب مۍکنند. در اصطلاح، این‌طور تعبیر مۍکنند کہ همہ اشیاء از جهت‌وجود نفْسۍخوبند (یعنۍ هرچیزۍبراۍ خودش‌و نسبت به هدف‌ها و کمالات‌خودش قطع نظر از هر چیز دیگرۍخوب است) و اما از جنبہ رابطہ‌اۍکہ با یکدیگر پیدا مۍکنند اینجاست کہ منقسم به دو قسم مۍشوند: نافع و ضارّ ؛ یعنۍیک وقت هست کہ‌یک شی‏ء، شی‏ء دیگر را در کمالات وجودش یارۍمۍ‌دهد و کمک مۍ‌کند، این می‌شود نافع و مفید، و یک وقت هست کہ‌ برعکس، مزاحم اوست، این‌مۍ‌شود ضار و مضر؛ یعنۍ این براۍاو، بہ اضافہ او و نسبت بہ او بد است. ╔═.🍃.════╗ @ehia_news ╚════.🍃.═╝