🔹توهین نماد ضعف گفتمانی
یکی از لوازم گسترش ارتباطات، ارتقاء فرهنگ و سطح شعور مردم جامعه به تناسب آن است. در غیر این صورت آسیب‌ها و چالش‌های متعددی دامن‌گیر کاربران و دست اندرکاران مدیریت فکری و فرهنگی آن جامعه خواهد شد و ضد فرهنگ جایگاه فرهنگ را خواهد ربود.
توهین و ناسزا که در شمار این آسیب‌ها و چالش‌ها است، در هیچ فرهنگ و تمدن پیشرفته‌ای ستوده نشده و بیشتر از اینکه تنزل دهنده جایگاه توهین شونده باشد حاکی از سطح بسیار نازل شعور فرهنگی و تمدنی شخص توهین‌کننده است که در عصر کنونی به تناسب امکانات و ارتباطات پیش نرفته و در سطحی نامطلوب جا مانده است.
در این روزگار، افزون بر بروز ظرفیت‌ها و داشته‌ها، ناداشته‌ها و اختلالات فکری و ذهنی افراد نیز ظهور و بروز بیشتری دارد که بی‌شخصیتی توهین‌کننده از جمله این ناداشته‌ها است و به جهت انتقال سریع داده‌ها، خیلی زود اذهان آحاد جامعه با سنجش سریع او را قضاوت خواهند نمود. از این‌رو توهین، نسبت به شخص موهن خودشکن و تنزل دهنده فرهنگ وی و نشان دهنده ضعف قدرت گفتمانی او است که بی‌هیچ توضیح و تعارفی مخاطب آن را می‌فهمد و درک می‌کند.
بنابراین، اگر شاهد سکوت و ناکنش‌گری بسیاری از اقشار فرهیخته در مواجهه با شخص توهین‌کننده هستیم، دلیلش مواردی است که ذکر گردید و نباید نگران خاموشی آنان شد؛ چرا که همین سکوت نشانه‌ای از واقعیت پیش گفته و به نوعی گویای آن است که ارزش ندارد وقت شریف را صرف ناشریف نمود.
✍ جعفر علی‌نقی