محرم با همه کاروان حسین(ع) از راه رسید تا شور حسینی را با شعور زینبی و مکتب عاشورایی‌اش در هم آمیزد و به همگان اثبات کند شرط عاشورایی شدن، کربلایی بودن دل‌‌هایی است که در همین لحظات آغاز سال، از غافله جا نمی‌مانند. و این آغازی است برای ماه اشک‌های بی‌اختیار در غربت حسین(ع) و اسرای کربلایش؛ و ماه ماتم برای ظلمی بی‌امان در صحرای نینوا... «هر گاه ماه محرم فرا می‌رسید، پدرم (موسی بن جعفر (ع)) دیگر خندان دیده نمی‌شد و غم و افسردگی بر او غلبه می‌یافت تا آن که ده روز از محرم می‌گذشت، روز دهم محرم که می‌شد، آن روز، روز مصیبت و اندوه و گریه پدرم بود.» @ejlasemohajerin