دریک کلاس درس،
فرزندان ِتمام ِ اقشار ِجامعه، نشسته اند
فرزندان ِ «طلاق» را، باید تحمّل کرد و با روحیه یِ شکننده شان ساخت!
با فرزندان «اعتیاد» ، باید مدارا کرد و با بی تربیتی هایشان، کنار آمد!
فرزندان ِ «یتیم» را، باید نوازش کرد و کمبود ِ مهرشان را، برایشان، جبران کرد،
فرزندان ِ «ناهنجار» را، – که محصول ِ اختلافات ِ خانوادگی اند-، باید هدایت کرد !!!!
به فرزندان ِ «کار»، باید استراحت داد،
فرزندان ِ والدینِ «بی بند و بار» را، باید، سر به راه کرد،
فخرفروشی ِفرزندان ِ «سرمایه دار» را ، باید تعدیل کرد،
دانش آموزان ِ «کمرو» را، به بطنِ جامعه، باید کشاند،
نازپروردگی ِ فرزندان ِ «مُرَفَّه» را، باید، تعادل بخشید،
دانش آموزان ِِ«بدسرپرست» را، حکیمانه و صبورانه،
باید سرپرستی کرد،
دانش آموزانِ «بی سرپرست» را، باید با آغوش ِمهر ِ مادری ، آشنا ساخت!
همه یِ این مزاج هایِ تلخ و شیرین، با صداهای ِ دلنواز یا گوشخراششان،
در یک اتاق ِ چند متری،
گِردِ شمع ِ معلّم ،
حلقه می زنند و اوست که باید،
همه ی ِ این تناقض های ِرفتاری را ، به جان بخرد و صبورانه ،
درکنار ِتدریس، هوای ِدل ِهمه ی این فرزندان ِ وطن را داشته باشد .....
تقدیم به همه یِ مُعلّمان ِ زحمت کش و بی ادّعا ی ِ ایران زمین ، که در ازدحام ِداوری های ِناداورانه، همواره، سنگ زیرین ِ آسیای زمانه هستند.