امام هم پیش از ورود به ایران، و هم بعدش بارها درباره‌ی ارتش و پیوستن ارتش به مردم صحبت می‌کنن؛ ▫️هفتم آذر ۵۷: در میان ارتش، فرماندهانی هستند که خودشان در غارتگری و چپاول شریک جرم شاه هستند. اینها هرگز به مردم نمی‌پیوندند. لکن سربازان و افسرانی -نیز هستند- که خودشان از وجود رژیم شاه رنج می‌برند. -اینها- دیر یا زود به مردم می‌پیوندند. ▫️سوم بهمن ۵۷: ما ارتش را از خودمان می‌دانیم، اگر چند نفری جنایت کارند، حسابشان جداست. امیدواریم همه‌ی افراد ارتش به آغوش ملت بازگردند و از آنها پذیرایی خواهیم کرد. ▫️هشتم بهمن ۵۷: ما میخواهیم که این ارتش ما یک ارتش مستقلی باشد، که یک سرهنگی از آمریکا نیاید اینجا ارتشبد را بکوبد. ارتشبد! ما میخواهیم تو را نجات بدهیم، تو میگویی نمی‌خواهم؟ عقلت نمی‌رسد، به زور باید نجاتت بدهیم! جوان‌های نظامی ما مثل بزرگ بزرگ‌ترهای نظامی از بس آدم کشتند و ظلم کردند، دیگر به‌صورت یک جانور وحشی درآمده‌اند. نظامیان جوانمان ولی اینطور نیستند. جوان‌ها به داد مملکتتان برسید. به داد ارتشتان برسید... ▫️۱۲ بهمن ۵۷: ارتش معظم ایران... مطمئن باشید درصورتیکه به وظیفه ملی و قانونی خود عمل نمایید -و به ملت بپیوندید- ملت نیز در احترام و پشتیبانی شما کوشا خواهد بود. ▫️۱۳ بهمن ۵۷: ما کسانی از ارتشیان را که توبه کنند و برگردند، توبه‌ی همه‌ی آنها را با دل و جان قبول می‌کنیم.