نکته تفسیری صفحه ۲۶۰ پروردگارا، من و فرزندانم را از نمازگزاران قرار ده: همه‏ ی ما می دانیم که یکی از مهم ترین اعمال دینِ اسلام، «نماز» است. این عبادت بر هر انسان بالغ و عاقلی واجب است و تکلیفی است که در هیچ حالی از انسان برداشته نمی شود؛ تا آنجا که بر اساس روایات اهلبیت، حتّی کسی که در حال جنگ با دشمن است و فرصت خواندن نماز ندارد ، یا کسی که در آب گرفتار شده و چیزی تا غرق شدنش نمانده است، باید با اشاره و توجّه به سوی خدا، نماز خود را به جای آورد . این واجب الهی چنان اهمیّت دارد که پیامبر گرامی اسلام ، کیفر ترک کننده‏ ی نماز را هم‏ ردیف شراب خوار برشمرده است و به خدا سوگند خورده که این دو گروه در قیامت نزد او نمی آیند و به بهشت وارد نخواهند شد. شاید راز این تأکید بی مانند این باشد که نمازِ انسان نشان می دهد که او همواره خدا را پروردگار خود می داند و خویش را بنده‏ی او می¬شمارد و در پیشگاه او به خاک می افتد و بدین‏ وسیله اعلام می کند که حاضر است همچون برده ای که گوش به فرمان ارباب خویش است، از فرمان خدا اطاعت کند. آری، نماز، اعلام بندگی و بردگی انسان در پیشگاه خداست و اعتراف به اینکه تنها ارباب و حاکم انسان، ذات پاک اوست. به همین‏ علت نیز در تمام ادیان آسمانی، نماز، عملی واجب شمرده شده، و اگر هم‏اکنون در میان اهل‏ کتاب، سخنی از نماز نیست، نتیجه ی تحریفِ دین آنان است. حضرت ابراهیم از خدا خواست که او و فرزندانش را از نمازگزاران قرار دهد. نخستین فرمان خدا به حضـرت موسی، خواندن نماز بود، و مسیح در گهواره از فرمان خدا به نماز سخن گفت. نکته‏ ی جالب توجه در این آیه این است که حضرت ابراهیم علاوه بر خود، به یاد فرزندان و نسلش نیز بود و از خدا خواست که آنان را نیز از نمازگزاران قرار دهد. آری، مردان بزرگ، همراه خودسازی و تربیت خویشتن، به فکر تربیت فرزندان خود نیز هستند و به مسائل دینی آنان به خصوص نمازشان بسیار حساس اند. در روایاتی که از پیشوایان معصوم ما رسیده، می خوانیم که پیروان خود را به آموختن نماز به کودکانشان و پیگیری خواندن آن توصیه کرده اند. در روایتی از امام باقر می خوانیم: «ما کودکان خود را در پنج سالگی به نماز وا می داریم؛ ولی شما کودکانتان را در هفت سالگی به نماز وادارید.» در روایت دیگری می خوانیم که شخصی به امام رضا علیه السلام عرض کرد که فرزندش گاهی یکی دو روز نماز نمی خواند. حضرت از او پرسید: «او چند سال دارد؟» عرض کرد: «هشت سال.» امام با تعجّب فرمود: «سبحان الله! [با این سن] نمازش را ترک می کند؟!» آن شخص عرض کرد: «[گاهی بیمار می شود و] نمی تواند نماز بخواند.» امام فرمود: «هر طور که می تواند، آن را انجام دهد.» البته این فرموده، به معنای واجب بودن نماز بر کودکان و قبل از رسیدن به سنّ تکلیف نیست؛ بلکه نشان دهنده ی اهمّیّت زیاد نماز و لزوم آمادگی هر مسلمان برای ادای آن پیش از رسیدن به سن تکلیف است تا پس از آن به این وظیفه‏ ی الهی خود به درستی عمل کند.