امام حسین ع
. قربان آن جگر که چهل‌سال پاره بود ..................... هرکس که بر کریم پناهنده می‌شود دل‌مرده هم اگر برسد زنده می‌شود آنقدر می‌دهند که شرمنده می‌شود آیا به روز حشر سرافکنده می‌شود؟ واللهِ اعتقاد من این است تا ابد زین‌خانه نا امید گدایی نمی‌رود وقتی به گریه طینت من رنگ و بو گرفت این چهره‌ی سیاه کمی شستشو گرفت کم‌کم تمام زندگی‌ام بوی او گرفت این‌گونه بود بی سر و پا آبرو گرفت از آن به بعد خانه‌ی دلدار شد دلم تا آمدم به خویش گرفتار شد دلم امشب حسن‌حسن نکنم شب نمی‌شود بی یا حسن تجلی یارب نمی‌شود زلفی که باد خورده مرتب نمی‌شود هر کس به هم نریخت مقرب نمی‌شود آتش زده هوای وصالت به جان من یا ایها الکریم و یا ایها الحسن ما را خدا کنارِ کریمان بزرگ کرد ریزه‌خورِ دیارِ کریمان بزرگ کرد آنقدر در جوارِ کریمان بزرگ کرد انگار از تبارِ کریمان بزرگ کرد عمری به دستگیری‌ات اقرار کرده‌ایم ما اعتماد بر کرم یار کرده‌ایم عمری سبو ز جام کرم می‌زنم حسن نقش تو را به چشم ترم می‌زنم حسن سربند سبز رویِ سرم می‌زنم حسن با نام تو به سینه حرم می‌زنم حسن باید مدینه محشر کبری به پا کنیم بالای قبر تو حرمی را بنا کنیم از راه دور دست تمنا گرفته‌ایم عمری‌ست در حریم تو مأوا گرفته‌ایم دستان خویش سوی تو بالا گرفته‌ایم هرچه گرفته‌ایم ز زهرا گرفته‌ایم بیهوده نیست آبروی رفته می‌خَرَند فرزندها ز مادرشان ارث می‌برند زلفت رها کنی همه بی‌خانه می‌شویم ابرو نشان دهی همه دیوانه می‌شویم ما خاک‌بوس گوشه‌ی میخانه می‌شویم گِرد تو پر کشیده و پروانه می‌شویم در آسمان چشم سیاهت هوایی‌ام شکر خدا ز روز ازل مجتبایی‌ام چشمان من به سوی درِ بسته‌ی بقیع بُغضی‌ست در گلویِ درِ بسته‌ی بقیع سر می‌نَهیم رویِ درِ بسته‌ی بقیع گریه شده وضویِ درِ بسته‌ی بقیع ای کاش پرچمی سرِ این قبر می‌زدیم با گریه پرچمی سرِ این قبر می‌زدیم 👇 قربان آن جگر که چهل‌سال پاره بود زخمی از آن شکستگی گوشواره بود در کوچه‌ها فقط پیِ یک راهِ چاره بود با ماه رفته بود و عصایِ ستاره بود چون کوچه تنگ بود کسی در برابرش بگذاشت پا به چادر و رد شد ز مادرش در کوچه مادرت به عصا احتیاج داشت چشمش ندید، راهنما احتیاج داشت پهلو شکسته ضربه کجا احتیاج داشت سیلی که خورد، ضربه‌ی پا احتیاج داشت؟؟؟ لعنت بر آن‌که با لگدش بارِ او شکست بادستِ بسته شخصیت یار او شکست از آن به بعد خنده به لب‌ها حرام شد تو هفت‌ساله بودی و عمرت تمام شد در شهر، آلِ فاطمه بی‌احترام شد توهینِ بر علی همه‌جا لفظِ عام شد دیدی کسی که حرمت صدیقه را شکست بر منبر پیمبر و جایِ علی نشست آهسته‌تر قدم بزن ای مردِ کوچه‌ها بشکن سکوتِ بی‌کسی و سردِ کوچه‌ها مویت سپید کرده دگر دردِ کوچه‌ها یادت نرفته خنده‌ی نامردِ کوچه‌ها دیدی ز مالیات مغیره معاف شد این‌ها سپاسِ شدت ضربِ قلاف شد لعنت به هر کسی که تو را بد صدا زده زخمِ زبان به سینه‌ی درد آشنا زده صبر تو طعنه بر همه‌ی انبیا زده صلحِ تو ریشه‌ی همه‌ی فتنه را زده آری چکیده‌ی علی و مصطفی توئی بنیانگذار نهضتِ کرببلا توئی با زهرِ همسرت جگرت ریخته به هم زهرا کجاست؟ مویِ سرت ریخته به هم تصویرهایِ چشم ترت ریخته به هم خانه دوباره در نظرت ریخته به هم بیرون بریز خون جگرهای خود حسن کمتر به پیش خواهرِ خود دست و پا بزن خونین‌دهن ز کرببلا حرف می‌زنی از ماجرایِ راس جدا حرف می‌زنی از نیزه‌هایِ بی‌سر و پا حرف می‌زنی از لشگری بدون حیا حرف می‌زنی گرچه بناتِ فاطمه در تاب و در تب‌اند شکر خدا محارمِ تو دورِ زینب‌اند دستِ حرام‌زاده به معجر نمی‌خورد ضربِ لگد به پهلویِ دختر نمی‌خورد آتش زبانه‌اش به مویِ سر نمی‌خورد با ناسزا به زینب تو ، بر نمی‌خورد خون جگر اگر چه به لب‌هایِ تو نشست آهسته جان بده که ابالفضل زنده است در کربلا سپاهِ حرامی چه می‌کنند با چشمِ خیره خواهرِ تو دوره می‌کنند پوشیه‌ی زنان حرم پاره می‌کنند زن‌ها و دختران همه آواره می‌کنند زینب پس از حسین گرفتار می‌شود آواره بین کوچه و بازار می‌شود ✍ .👇
1.6هزار مشاهده