‌‌ وقتی عکس‌هایی را که از غزه توسط عکاسان فلسطینی ثبت شده، مرور می‌کنیم، چیزهایی می‌بینیم که با عقل انسان مدرن جور درنمی‌آید.جایی که دیگر‌ خانه و کاشانه‌ای نمانده است. هر طرف را که نگاه می‌کنی جز خرابه‌ای، چیزی دیده نمی‌شود. ساختمان‌هایی که جز اسکلتی از آن‌ها چیزی نمانده است. خانواده‌هایی که سقف بالا سرشان آسمان است و فرش زیر پایشان، زمین خداوند؛ اما در دل این شهرِ جنگ‌زده و در میان ساختمان‌های خرابه، چراغی روشن است. چراغی که نور آن از دل‌های مردم مومنش روشن می‌گردد و به همین خاطر است که هیچ موشک و گلوله‌ای نمی‌تواند آن را خاموش کند و آن نور، چیزی نیست جز بندگی خدا و اعتماد به وعده او. رژیم صهیونیستی تصور می‌کرد با کشتن و تحریم و بستن ورود غذا، می‌تواند این مردم را به زانو درآورد ولی این را نمی‌دانست مردمی که خدا دارد و ماه رمضان دارد، از گرسنگی و تشنگی و شهادت نمی‌ترسد. ملت مسلمانی که «شعب ابی‌طالب» را در تاریخ خود دارد، آیا در برابر گرسنگی سر خم می‌کند؟ مردمی که سال‌ها در خط مقدم مبارزه، رودررو با ائمه کفر که همان اسرائیل و آمریکاست، در حال جنگند و امسال نیز، زودتر از ملت‌های دیگر، به پیشواز ماه مبارک رفته‌ و طعم گرسنگی و تشنگی را چشیده‌اند. الحق که این مردم در همه خوبی‌ها، مصداق آیه السابقون السابقون، اولئک المقربونند. در این فرسته، به سراغ عکس‌هایی از ماه مبارک رمضان در غزه رفته‌ایم؛ عکس‌هایی که پر از امید، توکل و بندگی‌‌اند و توسط عکاسان فلسطینی ثبت شده‌اند. پی‌نوشت: عکس جلد توسط بلال خالد ثبت شده است.