🌷🌷 حکمت چهارم 🌷🌷 🎤 تفاوت «انفاق» با «خرج کردن» انفاق با خرج کردن فرق دارد. انفاق خرج کردن است، اما نه هر خرج کردنی. انفاق آن خرج کردنی را می گویند که با آن، یک خلأی پر شود، یک نیاز راستینی برآورده بشود. کجایند آن کسانی که میلیون ها خرج می کنند، به ظاهر هم برای کارهای نیک خرج می کنند، تا از زبان قرآن به آنها بگوییم که بدبخت ترین مردم اند؛ زیرا کارشان انفاق نیست: «قُلْ هَلْ نُنَبِّئُكُمْ بِالْأَخْسَرينَ أَعْمالاً (103) الَّذينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ هُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعاً» (کهف/103 و 104)؛ این پولهایی که بیجا خرج می شود و صرف اولویت ها نمی شود، اینها انفاق نیست، چون خلأی را پر نمی کند. پس انفاق کار همه کس نیست، انفاق کارِ مردمان باهوش است، آنها که خلأها و نیازها را می فهمند و حاضر می شوند به جا آن خلأها و نیازها را پر کنند. انفاق خیلی مهم است. ... ای گویندة عزیز، چقدر حرف می زنی؟ چقدر نفس می زنی؟ چقدر از سینه و ریة و از وجود خود، از جسم و اعصاب خود مایه می گذاری، چقدر از نیروی بیانت خرج می کنی، اما آیا از این نیرو انفاق هم می کنی؟ پُرگفتن هنر نیست، گفتن آن چه مورد نیاز است، هنر است. آن انفاق نیست، این انفاق است. ... آنچه مایة مؤمن بودن است، آنچه شرط و نشانة ایمان است، انفاق است، «وممّا رزقناهم ینفقون». بعد از این، اگر خواستید وقت صرف کنید، اگر خواستید آبرو مایه بگذارید، اگر خواستید پول خرج بکنید، خوب فکر کنید، ببینید آیا با این مایه گذاشتن، دارید انفاق می کنید یا خرج بیهوده می کنید. (مقام معظم رهبری، طرح کلی اندیشه اسلامی در قرآن، صص 40، 58 و 59). 🌷🌷