#امام_زمان_شناسی۲۱۵
🔆 *«وَ أَرِهِ سَيِّدَهُ»*
🔆 *«خدایا، سید و مولای این بنده را به او نشان بده.»*
✍🏼 *نمی‌گوییم «اَرِنی سَیِّدی»«مولایم را به من نشان بده»، بلکه می‌گوییم: «أَرِهِ سَيِّدَهُ»،«مولایش را به او نشان بده.»*
در حالیکه در فرازهای قبلی: «بِنفْسی»،«عزیزٌ علیَّ» ضمیر «من»مطرح شده است؛
⬅️ *در اینجا ضمیر غایب به کار می‌بریم؛ یعنی امکان وصال مولا زمانی میسر است که خود را نبینیم، برای هیچ‌یک از تلاش‌های خود، بهایی قائل نباشیم و پاداشی در نظر نگیریم.*
✅ هرگاه خودمان از خودمان غایب شویم، او جلوه‌گر می‌شود و در وجود ما ظهور می‌کند.
✅ *در این فراز، برای رسیدن به کوی وصال دوست، روی هیچ چیزی حساب باز نمی‌کنیم،* فقط و فقط در کمال عجز و فقر از خدا تمنا می کنیم خدایا! تو به این بندۀ مبتلا، امامش را نشان بده.
⬅️ «سید» به‌معنای مالک، صاحب، سرور، مهتر و بزرگ هر قومی است. ما در حریم دعا با حقایق عجیبی مواجه می‌شویم. *یکی از حقایق این است که به‌میزان توانمندی خود پی می‌بریم و به دنبال آن، می‌یابیم که با غفلت از قابلیت‌های خویش، در حق خود ظلم کرده‌ایم!*
❇️ خدای سبحان این شایستگی را به ما عطا کرده است که به‌عنوان رعیت، گاه به حضور سرور و بزرگ‌تر خود برسیم. حال اگر رعیت آن قدر مشغول امور مادی و دغدغه‌های زندگی باشد که از آقا و سید خود غفلت کند و نتواند به دیدار او نائل شود، مشکل خود اوست.
📚 «از بیانات استاد زهره بروجردی»
🌐 موسسه علمیه السلطان علی‌بن‌موسی‌الرضا علیه‌السلام در فضای مجازی:
سایت
| بله | ایتا | تلگرام