🔆 *«هَلْ إِلَيْكَ يَا بْنَ أَحْمَدَ سَبِيلٌ فَتُلْقى‏»* 🔆 *«ای پسر احمد، آیا به‌سوی تو راهی هست تا ملاقات شوی؟»* 🔷🔹 در این فراز دو نکته، قابل تأمل است: 🔹 ۱. داعی، ادب را رعایت می‌کند و به‌جای صراحت، به کنایه خواستۀ خود را مطرح می‌کند. 🔹 ۲. قابلیت فرد منتظر، در دعایش ظهور می‌کند؛ قابلیت ملاقات با امام و لقای انسان کامل؛ قابلیتی که خدای سبحان به فضل و کرمش در وجود همۀ افراد به ودیعت نهاده است. همان‌گونه که در روایات ذکر شده است: 🔆 «تَمَامُ الْحَجِّ لِقَاءُ الْإِمَام» 🔆 «تماميت حجّ به ملاقات كردن با امام است.» 📙عيون أخبار الرِّضا، ج ۲، ص۲۶۲ ✅ *منتظر، این شایستگی را دارد که جدّاً قصد یار را داشته باشد، حقیقتاً حاجی شود و به ملاقات امام نائل آید.* ✨ *تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز* 💢 تا زمانی که اسیر عالم ماده و در بند تعلقات دنیایی باشیم، نمی‌توانیم جذبۀ امام را درک کنیم و قابلیت وجودی خود را به فعلیت برسانیم. جا دارد به خود نهیب زنیم که: ✨ *تو را ز کنگرۀ عرش می‌زنند سفیر ندانمت که در این دامگه چه افتادست* ✅ *کافی است انسان از دام دنیا برهد، رفع مانع کند و حجاب منیّت‌ها را کنار بزند تا حاجی به حساب آید؛* حاجی‌ای که نه زائر کعبۀ ظاهری، بلکه زائر امام می‌شود که حقیقتِ «بیت الله» است. 📚 «از بیانات استاد زهره بروجردی» 🌐 موسسه علمیه السلطان علی‌بن‌موسی‌الرضا علیه‌السلام در فضای مجازی: سایت | بله | ایتا | تلگرام