دشت خشکید و زمین سوخت و باران نگرفت زندگی بعد تو بر هیچ کس آسان نگرفت شمم افتاد به چشم تو ولی خیره نماند شعله‌ای بود که لرزید ولی جان نگرفت جز خودم هیچ کسی در غم تنهایی من مثل فواره سر گریه به دامان نگرفت دل به هر کس که رسیدیم سپردیم ولی قصه‌ ی عاشقی ما سر و سامان نگرفت هر چه در تجربه ی عشق سرم خورد به سنگ هیچ کس راه بر این رود خروشان نگرفت مثل نوری که به سوی ابدیت جاریست قصه ای با تو شد آغاز که پایان نگرفت